Από την αρχή της εγκυμοσύνης μου είχα έγνοια την τριχωτή μας κόρη, Ίντι. Αναρωτιόμουν αν καταλαβαίνει ότι είμαι έγκυος, αν μυρίζει ή ακούει το μωρό, εάν αυτό της προκαλεί περιέργεια, στρες, χαρά, ζήλεια… Και τι θα γίνει όταν το μωρό έρθει στο σπίτι;
«Και τι θα κάνεις με το σκυλί;», με ρωτούσαν διάφοροι γνωστοί. Ακόμη κι η λέξη «σκυλί» ηχούσε κρύα από το στόμα τους στα αυτιά μου, σε σημείο που σχεδόν με ενοχλούσε η ερώτηση. Όσοι με ήξεραν καλά δεν έμπαιναν στον κόπο να ρωτήσουν, δεν υπήρχε περίπτωση να απομακρύνω το σκυλί, γιατί το σκυλί είναι ένα τετράποδο παιδί και μέλος της οικογένειάς μας και για εμένα είναι απόλυτα φυσικό να συνυπάρχουν, το σκυλί δεν έχει λέπρα. «Όταν κάνεις παιδί δεν θα σκέφτεσαι έτσι…», έλεγαν. Τόσο πολύ το άκουσα, που σε κάποια φάση αμφέβαλλα κι εγώ η ίδια για τον εαυτό μου. Μωρέ λες; Λες να γεννήσω και να μεταλλαχτώ; Η αλήθεια είναι ότι ξέρουμε κι άλλες οικογένειες που αποκτώντας παιδί, το «σκυλί» βγήκε στην απ’ έξω – κυριολεκτικά ή μεταφορικά, λίγη σημασία έχει. Το σοβαρότερο πιθανό εμπόδιο στη δική μας περίπτωση δεν αφορούσε την «υγιεινή» μας, αλλά την πιθανότητα η Ίντι να αγρίευε στο παιδί, γιατί δεν είναι σκυλάκι του καναπέ, είναι απόγονος λύκων. Και σύμφωνα με τους γνωστούς μου, το σκυλί θα κατασπάραζε το μωρό με την πρώτη ευκαιρία... Τι έγινε στην πραγματικότητα;
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή της δικής μου εμπειρίας! «Καταλαβαίνει το σκυλί μου ότι είμαι έγκυος;», έψαχνα στο ίντερνετ αλλά ξεκάθαρη απάντηση δεν βρήκα ποτέ. Όσο ήμουν έγκυος η Ίντι μύριζε ελάχιστες φορές την κοιλιά μου, η συμπεριφορά της δεν είχε αλλάξει και νόμιζα ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα. Μόνο τις τελευταίες εβδομάδες φερόταν με μια αξιοσημείωτη ηρεμία και τρυφερότητα, σαν να συμπάσχει, αλλά μπορεί να ήταν η ιδέα μου. Στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να ξέρουμε εάν το είχε καταλάβει και αν ναι, σε ποια στιγμή το κατάλαβε ή πως ένιωθε γι’ αυτό, οπότε ναι, ούτε η google μπορεί να στο απαντήσει.
Μεγάλη έγνοια την είχα και για τις ημέρες που θα παρέμενα στο μαιευτήριο κι εκείνη μόνη στο σπίτι. Έχει γίνει πολλές φορές, όπως όταν φεύγουμε ταξίδι… Τόνιζα σε όλους όσους έρχονται σε επαφή με την Ίντι (δηλαδή τον Πτι Κερ και τη μαμά μου) να της φέρονται φυσιολογικά – ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει - και να μη σταματήσουν να της μιλάνε και να τη χαϊδεύουν. Δηλαδή να είναι φυσιολογικοί. Ο Πτι Κερ (κατά κόσμον Χάρης) φρόντιζε κάθε απόγευμα να γυρίζει στο σπίτι και να της κάνει παρέα, μέχρι να έρθει ξανά στο μαιευτήριο αργά το βράδυ.
Μια ημέρα πριν γυρίσουμε όλοι μαζί στο σπίτι, ο Πτι Κερ έφερε σπίτι, στην Ίντι, την πάνα αγκαλιάς που χρησιμοποιούσαμε για να κρατάμε το μωρό στο μαιευτήριο και που είχε ποτίσει με μωρουδίλα. Της το προσέφερε ως δώρο, απλώνοντάς το στο κρεβάτι της. Εκείνη είχε το χρόνο να το μυρίσει και τελικά να αποκοιμηθεί επάνω του… Την επόμενη ημέρα το μεσημέρι αριβάραμε για το σπίτι μας κι είχαμε αφιερώσει αρκετή ώρα συνεννόησης με τον Πτι Κερ με ποια σειρά θα μπούμε και τι θα κάνουμε – τελικά ήταν πολύ πιο απλό και φυσικό από αυτό που σχεδιάζαμε. Πρώτη λοιπόν μπήκα εγώ, κάνοντας τις συνηθισμένες μου χαιρετούρες στην Ίντι, κι εκείνη με υποδέχτηκε όπως κάθε ημέρα μετά τη δουλειά. Ανέβηκε στα δύο πόδια, με αγκάλιασε από τη μέση, δέχτηκε τα χάδια και τα φιλιά μου χωρίς να βιάζεται να δώσει σημασία στον Πτι Κερ και το μωρό, που έρχονταν ξωπίσω μου. Ο Πτι Κερ μπήκε μετά από εμένα στο σπίτι κρατώντας την καλαθούνα με το μωρό. Είχαμε λίγο άγχος μήπως κάτι πάει στραβά και όντως αγριέψει, αλλά είχαμε πει να μην το δείξουμε και συγκρατώντας τους φόβους μας, ακουμπήσαμε την καλαθούνα στο τραπέζι του σαλονιού αφήνοντας την Ίντι να πλησιάσει. Εκίνη πλησίασε προσεκτικά χωρίς να ακουμπήσει και… κούνησε χαρούμενη την ουρά της. Μετά άρχισε να μυρίζει με περιέργεια την κοιλιά μου κι ύστερα πάλι την καλαθούνα – όντως το έκανε, γεγονός που με κάνει να πιστεύω ότι τελικά ήξερε ότι ήμουν έγκυος, εφόσον φαινόταν να προσπαθεί να κάνει τη σύνδεση. Φαινόταν πολύ χαρούμενη, αναπάντεχα χαρούμενη και φιλική με το μωρό!
Η πρόσβαση της Ίντι μέσα στο σπίτι περιορίστηκε μόνο όσον αφορά το δωμάτιο του μωρού. Τα βράδια, το κρεβάτι της Ίντι μεταφέρεται ακριβώς έξω από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου του μωρού και το πρωί περιμένει πως και πώς να τη δει και να τη συνοδέψει στο σαλόνι, όπου και οι δύο παρεούλα περνάνε την ημέρα τους. Επίσης, τις πρώτες ημέρες, όταν έκλαιγε το μωρό, έκλαιγε και η Ίντι και έτρεχε να κρυφτεί (!), ενώ τις επόμενες ημέρες, σε κάθε ήχο του μωρού, ανασηκώνεται, τσεκάρει το μωρό και με κοιτάζει για να βεβαιωθεί ότι το άκουσα κι εγώ. Και θα ήταν ψέματα ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι νομίζει πως είναι δικό της μωρό, διότι τις πρώτες ημέρες που κι εγώ ήμουν λίγο πονεμένη, η Ίντι είχε το απόλυτο νωχελικό ύφος της λεχώνας σκυλίτσας.
Έχει αλλάξει κάτι; Ναι, έχει αλλάξει. Αγαπάω ακόμη περισσότερο την Ίντι, επειδή αγαπάει το μωρό μας. Απλώς θα πλύνω τα χέρια μου περισσότερες φορές από μια άλλη μαμά που ενδεχομένως δεν έχει κατοικίδια, επειδή θέλω να χαϊδεύω την τριχωτή μου κόρη όπως έκανα και πριν. Της αξίζει περισσότερο από ποτέ άλλωστε!
Η συμβουλή μου λοιπόν, για όσους πρόκειται να αποκτήσουν παιδί και έχουν κατοικίδιο, είναι να είστε «φυσιολογικοί» και δίκαιοι με τα τριχωτά παιδιά σας, και όλα θα πάνε καλά! Κατά πως το βίωσα εγώ, όταν το σκυλί αγαπάει την οικογένεια με την οποία ζει, θα αγαπάει και τα νέα μέλη αυτής!
Comments