"Μαμά, σάλασσα σέλω", είπε και ξεκινήσαμε με τα συμπράγκαλα της παραλίας να πάμε στην παραλία. Μαζί με τα κουβαδάκια, η Στεφανία πήρε μαζί τα δύο πιο αγαπημένα της παιχνίδια (αυτής της περιόδου, διότι ανά διαστήματα αλλάζει): τον Νάνο και τον Ιππόκαμπο.
Το παράξενο με τα παιδιά είναι πως τα πιο αγαπημένα τους παιχνίδια και αντικείμενα, αποτελούν μια αψυχολόγητη για εμάς τους μεγάλους επιλογή. Για παράδειγμα, η Στεφανία δεν έχει αγαπημένο αρκουδάκι να κοιμάται μαζί του, αλλά έχει μια συγκεκριμένη κουβέρτα αγκαλιάς (μεγέθους που προορίζεται για βρέφη, όχι για νήπια), που την λένε "πετσέτα μου" και αν δεν την έχει μαζί για να κοιμηθεί ζήτω που καήκαμε. Η "πετσέτα" πηγαίνει μαζί της πάντα και παντού.
Όσον αφορά στο Νάνο, είναι ο ένας από τους γνωστούς επτά νάνους και βρέθηκε παραπεταμένος κάτω από στοίβες παλιών πραγμάτων στην αποθήκη του πατρικού μου. Έχουν διασωθεί οι 2 από τους 7, αλλά ο εικονιζόμενος έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της κόρης μου, τον άλλον ούτε που να τον φτύσει (ίσως επειδή είναι χαμογελαστός, ενώ ο άλλος είναι ο Γκρινιάρης, αν λεγόταν έτσι). Δεν θυμάμαι καν να παίζω μαζί τους, δεν ξέρω από που τον αποκόμισα και επίσης δεν χώνευα ποτέ ούτε τη Χιονάτη, ούτε τους νάνους της. Κανείς δεν ξέρει πως βρέθηκε στα χέρια μου αυτός ο Νάνος και γιατί η Στεφανία τον διάλεξε για αγαπημένο της.
Όσον αφορά στον Κόκαμπο (Ιππόκαμπο), αυτός δεν είναι καν δικός μου! Είναι κληροδότημα της έφηβης πλέον Μαριάτζελας, που μένει από πάνω μας και που "πέταξε" κάποια lego και μέσα στα lego υπήρχε αυτό το μυστηριώδες αντικείμενο, που η κόρη μου λατρεύει κι ας μη μπορεί καν να το πει σωστά. Ούτε ξέρει τι είναι ο ιππόκαμπος, αλλά σίγουρα είναι φίλος με το Νάνο.
Και που λέτε, είχαμε πάει στην παραλία, παίξαμε με την άμμο, με τις πέτρες, τα ξυλαράκια, το νερό... Ο Νάνος και ο Ιππόκαμπος, δυο αντικείμενα άσχετα μεταξύ τους, που ποτέ δεν τα προόριζε η μοίρα να πάνε παραλία, έκαναν βουτιές, λιαζόντουσαν και περνούσαν υπέροχα στα χέρια της Στεφανίας. Έτρεμα μη τα χάσουμε μέσα στις άμμους, είχα το νου μου συνέχεια μη τους θάψει και δεν μπορεί να τους ξαναβρει.
Σε κάποια διαδρομή από το σποτ που καθόμασταν προς το νερό, για να γεμίσουμε το ποτιστήρι, βρήκαμε μια έφηβη barbie, ξεχασμένη από άλλο παιδί ή θησαυρός της θάλασσας, δεν ξέρω, ήταν σε κακό χάλι. Η Στεφανία ξετρελάθηκε κι άρχισε να παίζει μαζί της και να την κάνει μπάνιο στην αυτοσχέδια πισίνα που είχε φτιάξει. Βρήκα ευκαιρία να μαζέψω το Νάνο και τον Ιππόκαμπο χωρίς να με δει, για να μην τους χάσουμε. Τους σκούπισα με μια χαρτοπετσέτα και τους έβαλα κάπου, να είναι ασφαλείς.
Η ώρα πέρασε και τα μαζέψαμε και φύγαμε. Την είχε πιάσει γκρίνια από τη νύστα και φύγαμε κάπως βιαστικά, εν μέσω τσιρίδας και κλάματος. Ήταν η ώρα που η Στεφανία είχε λοκάρει τους χειμερινούς κολυμβητές και μου επέμενε "κι εμείς! κι εμείς!", αλλά δεν είχαμε ούτε πετσέτα ούτε δεύτερο βρακί για να μπούμε στη θάλασσα, επομένως έπρεπε να φύγουμε πριν μου φύγει από τα χέρια και πέσει με τα ρούχα.
Σημειώσατε ότι είχαμε μαζί στο καρότσι ΚΑΙ το νεογέννητο. Έκανα δύο διαδρομές προς το αυτοκίνητο για να τα μαζέψω όλα (ψάθες, τσάντες, τάπερ, παιχνίδια, καρότσια, παιδιά). Η Στεφανία να έχει κρίση tantrum και να χαλάει τον κόσμο. Με πιάνουν τα νεύρα μου και για να συμμαζέψω το χάος, πιάνω ό,τι σκουπίδι έβλεπα μέσα στο αυτοκίνητο να το πετάξω σε ένα μεγάλο κάδο, που ήταν ακριβώς δίπλα εκεί που είχα παρκάρει.
Και φύγαμε...
Γυρίσαμε σπίτι.
Ξεκουβάλα πάλι, το παιδί, το μωρό, το καρότσι, τα παιχνίδια, τις τσάντες, τα τάπερ, τα νερά, τα γάλατα... Ετοίμαζα το μεσημεριανό μας και τότε έρχεται η Στεφανία εμφανώς ταραγμένη... "Μαμά, που είναι ο Νάνος; Που είναι ο Κόκαμπος;". Σταματάω τα πάντα για να τη βοηθήσω να τα βρει. Ψάχνω μέσα στις τσέπες, στις τσάντες, στο αμάξι, στο πορτ μπαγκάζ, στη θήκη του καροτσιού, στο βρακί μου. Πουθενά. Αφού έψαξα παντού από δύο τρεις φορές, κατάλαβα ότι τους είχαμε χάσει! Σκέφτηκα πως θα μου έπεσαν από όπου τους είχα βάλει, έτσι όπως πήγαινα αλαφιασμένη πάνω κάτω, καθώς μάζευα τα πράγματά μας.
Η Στεφανία δεν έκλαιγε, αλλά ήταν αμίλητη, παγωμένη και σίγουρα στεναχωρημένη. Ένιωσα μια μαχαιριά στην καρδιά! Εγώ ήμουν υπεύθυνη για τον Νάνο και τον Ιππόκαμπο! Εγώ τους μάζεψα, εγώ έπρεπε να τους της φυλάω. Και να πω ότι δεν το σκέφτηκα ότι θα τους χάσουμε; Να πω ότι δεν τους μάζεψα ακριβώς για να αποφύγω αυτή την κακοτοπιά; Και που να ξαναβρείς αυτόν τον Νάνο και αυτόν τον Ιππόκαμπο; Πόσο θα πληγωνόταν το παιδάκι μου, όταν θα καταλάβαινε ότι δεν θα τους ξαναδεί;
Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα. Είμαι επιρρεπής στο να χάνω αντικείμενα, κυρίως την ομπρέλα μου και τα φουλάρια μου, αλλά όχι και τα αγαπημένα παιχνίδια της Στεφανίας μου! Βούρκωσα, έπεσα στα γόνατα και της είπα συγνώμη. Εκείνη με κοίταζε με απορία, δεν είχε καταλάβει ότι δεν μπορώ να τους βρω. Γιατί τα παιδιά μας, πιστεύουν ότι μπορούμε να βρούμε τα πάντα, να κάνουμε τα πάντα, ότι δεν κάνουμε λάθη.
Αφού ξεπέρασα αυτό το σοκ της απελπισίας μου κι ένιωσα τελείως ένοχη και άχρηστη, πίστεψα αυτό που το παιδί μου θα πίστευε για εμένα. "Πάμε πίσω να τους βρούμε!", της είπα. Ήμουν αποφασισμένη να κάνω ακόμη και εκσκαφή και να ψάξω κάτω από κάθε κόκκο άμμου προκειμένου να τους βρω. Αν ήμουν τυχερή, θα μου έπεσε εκεί που παρκάραμε. Ξανάβαλα στο αυτοκίνητο τα παιδιά και έτρεξα πίσω προς την παραλία και τότε θυμήθηκα! Τους σκούπισα με χαρτοπετσέτα. Πέταξα τα σκουπίδια του αυτοκινήτου. Ήξερα που είναι ο Νάνος και ο Ιππόκαμπος! Στον κάδο!
Όταν φτάσαμε έτρεξα με λαχτάρα στον κάδο, ξεχώρισα αμέσως τη φανταχτερή χαρτοπετσέτα με τις γοργόνες και ο Νάνος με τον Ιππόκαμπο στεκόντουσαν ακριβώς από πάνω της σαν θαύμα! Τους άρπαξα και μπήκα με φόρα στο πίσω κάθισμα ουρλιάζοντας από χαρά, "ΤΟΥΣ ΒΡΗΚΑ! ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΤΟΥΣ ΒΡΗΚΑ!!!". Η Στεφανία τους κράτησε στα μικρούλικα χεράκια της χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, μάλλον δεν είχε καταλάβει ποτέ ότι όντως τους έχασα και υπήρχε πιθανότητα να μην τους ξαναβρώ. Μου έδειξε με σχεδόν απάθεια τη θάλασσα, "μπάνιο μαμά"... (τον χαβά της!). "Την επόμενη φορά!", της υποσχέθηκα και φύγαμε.
Για κάποιον που δεν έχει παιδί, ίσως είναι μια τελείως γελοία κατάσταση! Κι εγώ δεν είχα φανταστεί ποτέ πόσο άσχημα μπορεί να νιώσω επειδή το παιδί μου έχασε ένα παιχνίδι... Η μητρότητα σου μαθαίνει απίστευτα πράγματα, σε ανύποπτες στιγμές. Δεν έχει ονομασία το συναίσθημα εκείνο. Είναι μεταξύ αποτυχίας, απελπισίας, φόβος ότι θα την απογοητεύσω, τρόμος μην πληγωθεί από δική μου απερισκεψία... Και δυστυχώς είμαι σίγουρη ότι θα ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο και ίσως δεν είμαστε τόσο τυχερές. Είναι όλα μέσα στη ζωή φυσικά!
Comments