Οι πολλές δραστηριότητες και υποχρεώσεις βαραίνουν τα παιδιά πολλά χρόνια τώρα. Σαν παιδί, έκανα δύο ξένες γλώσσες, πιάνο και 1 αθλητική δραστηριότητα minimum το κάθε σχολικό έτος. Οι ημέρες μου φαίνονταν ατελείωτες, τα σχολικά χρόνια σαν αιώνας... Όταν σκέφτομαι πόσα πολλά πράγματα χωρούσαν μέσα στην ημέρα μου και πόσα λίγα χωρούν τώρα, αντιλαμβάνομαι εντελώς διαφορετικά το χωροχρόνο. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες άρχισαν σταδιακά, όχι όλες μαζί, από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και μετά. Μέχρι την Δ' Δημοτικού, περνούσα πολλά από τα απογεύματά μου στις κούνιες, μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας μου.
Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν οι φαντεζί κούνιες με τους αψεγάδιαστους χλοοτάπητες, τα πελώρια καστροπλοία, οι τραμπολινοτραμπάλες και ποικιλία 40 ζώων για ντέη ντέη . Οι κούνιες ήταν μεταλλικές, με 5 βασικά παιχνίδια: κούνια, τσουλήθρα, τραμπάλα,γύρω-γύρω όλοι και μονόζυγο. Κάτω χώμα, ή στην καλύτερη χαλίκια. Οι μανάδες κάθονταν στο μικρό καφέ και έπιναν και κάπνιζαν κι εμείς λύσσάγαμε ξέγνοιαστα. "Κάνω το τσιγάρο μου και φεύγουμε", ήταν το προειδοποιητικό μήνυμα για να αρχίσουμε να ξενερώνουμε. Όταν ήταν η ώρα να φύγουμε, ε και βγάζαμε γλώσσα να πούμε ότι θέλουμε κι άλλο, δάγκωναν την άκρη του δείκτη κοιτάζοντάς μας απειλητικά - οι πιο έξαλλες ταρακουνούσαν το κεφάλι βγάζοντας άναρθρες κραυγές αφηνιασμένης ύαινας. Γιατί κανένα παιδί δεν θέλει να σταματήσει το παιχνίδι! Τα παιδιά θέλουν να παίζουν και αν μπορούσαν θα το έκαναν όλη την ώρα χωρίς σταματημό.
Τώρα πια, έχουμε εκπληκτικές κούνιες, συνήθως περιποιημένες και καθαρές. Τα παιχνίδια είναι πιο περίπλοκα, ασφαλή, όμορφα, με φαντασία και τεχνογνωσία. Οι παιδικές χαρές είναι περισσότερες, έχουμε ποικιλία ακόμη και κοντά στο σπίτι μας, σε όλες τις γειτονιές. Μόνο που δεν έχουμε χρόνο να πάμε! Τα παιδιά ξεκινάνε να μαθαίνουν αριθμητική και γλώσσα στο προνήπιο, κάνουν ιδιαίτερα από το Δημοτικό, και από 4 ετών έχουν δέκα δραστηριότητες, κλείνοντας όλα τα απογεύματα σε αυτές, αντί να παίζουν. Οι γονείς εξουθενωμένοι από τα ωράρια των δουλειών τους, νιώθουν την ανάγκη να πάνε το παιδί να μάθει όσα περισσότερα μπορεί, όχι επειδή τους περισσεύουν, ούτε επειδή είναι πιο ξεκούραστο να περιμένεις στο αμάξι από το να αράζεις στο παγκάκι στις κούνιες. Αλλά γιατί έχουν άγχος, ότι το παιδί τους θα μείνει πίσω, δεν θα αναπτύξει τις δεξιότητες νωρίς και θα δυσκολευτεί να ανταγωνιστεί τους συμμαθητές του αργότερα. Πρέπει να κάνει ΚΟΥΜΟΝ για να μάθει ιαπωνέζικα μαθηματικά, ενώ ταυτόχρονα κάνει λογοθεραπεία γιατί λίγο ψευδίζει, να κάνει μπαλέτο γιατί είναι χαριτωμένο, κουμφού για να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του αν του κάνουν επίθεση μεγαλώνοντας, ποδόσφαιρο γιατί είναι άντρας και πρέπει να ξέρει. Πρέπει να μάθει τα αγγλικά σαν μητρική αλλιώς είναι χαμένο από χέρι... Αλλά και να παρακολουθεί Ρομποτική, διαφορετικά θα πλένει πιάτα μια ζωή. Στο μεταξύ, τα παιδιά εθίζονται στις συνεχείς εναλλαγές και ακούν από τους φίλους τους για τις δραστηριότητες που εκείνοι κάνουν και ζητάνε κι άλλα. Ο Κωστάκης κάνει τοξοβολία, θέλω κι εγώ τοξοβολία. Και ναι, είμαστε η γενιά γονιών που δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να πούμε όχι, δεν θα κάνεις τοξοβολία γιατί δεν είναι για την ηλικία σου, δεν ξέρεις τι είναι η τοξοβολία, δεν θα έχουμε λεφτά για διακοπές ή μας αξίζει κι εμάς ένα μέρος των χρημάτων που βγάζουμε να τα σπαταλήσουμε για πάρτη μας τέλος πάντων!
Ελάτε να γυρίσουμε λίγο στην all time ατάκα "δεν με νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, με νοιάζεις εσύ" και πείτε την αλήθεια στον εαυτό σας. Το παιδί θα είναι πιο χαρούμενο αν προσθέσετε στις δραστηριότητες το Σκάκι ή αν πάτε μια ώρα κούνιες να παίξει ελεύθερο στον καθαρό αέρα με άλλα παιδιά; Το παιδί που σας νοιάζει να είναι ευτυχισμένο, θα είναι πράγματι ευτυχισμένο και χορτάτο, αν τα έχει δοκιμάσει και κάνει όλα πριν γίνει 10 ετών, όπου τότε θα είναι πολύ μεγάλο για να παίξει; Κι εσείς, θα έχετε ζήσει καλά με όλη αυτή τη σκυταλοδρομία και στέρηση χρόνου; Ποιοτικού χρόνου με το παιδί, κοινωνικής ζύμωσης με άλλους γονείς, πιθανός ανάπτυξη φιλίας μαζί τους... Παιχνίδι με το παιδί... Και θα το πω ξανά, περίσσευμα χρημάτων για δική σας διασκέδαση ή ανάγκη. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ!
Εμείς πηγαίνουμε κούνιες. Παίζουμε με τα κουκουνάρια. Ταΐζουμε τα περιστέρια. Παίζουμε κρυφτό και κυνηγητό. Βάζω τον εαυτό μου μέσα γιατί τις περισσότερες ημέρες δεν βρίσκω παρέα για τις μικρές, διότι οι φίλες τους είναι στις διάφορες δραστηριότητες! - οπότε παίζω εγώ μαζί τους. Φυσικά και δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος, άλλοι δουλεύουν απόγευμα ή είναι τόσο κουρασμένοι που δεν βαστούν τα πόδια τους ή απλά βαριούνται τις κούνιες. Δεν χρειάζεται να πας κάθε ημέρα! Αλλά να πας που και που, όχι να γεμίζεις το πρόγραμμα με χιλιάδες δραστηριότητες που υπερφορτώνουν το παιδί σου και το κρατούν απασχολημένο... αλλά τελικά, όχι τόσο ευτυχισμένο. Κάθε νέα δραστηριότητα που γράφεις το μικρό σου, είναι και για εκείνο ένα στοίχημα αν θα τα καταφέρει. Είναι "μάθημα". Είναι "κανόνες". Ίσως αυτά μεταφράζονται σε "είναι άγχος". Πίεση για τις επιδείξεις, άγχος για την προφορά, ζήλια για αυτόν που τα καταφέρνει και επιβραβεύεται από τη δασκάλα, απογοήτευση που η ζωγραφιά του ή το ρομπότ του απέτυχαν... Ή που το σώμα του δεν είναι φτιαγμένο για κομψό πετί ζετέ.
Όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, τα παιδιά μας έχουν τις ομορφότερες κούνιες που είχαμε ποτέ, τους πιο αφυπνισμένους γονείς με ενσυναίσθηση που υπήρξαν ποτέ... Και ούτε στις κούνιες πηγαίνουν, ούτε τους γονείς πολυβλέπουν, ούτε τα αφήνουμε να είναι πραγματικά παιδιά.
Τροφή για σκέψη...