Το ξέρετε φαντάζομαι πως όταν κάποιος πεθαίνει στην πραγματική ζωή, συνεχίζει να υπάρχει στα social media. Υπάρχει η δυνατότητα να μετατραπεί το προφίλ σε "εις μνήμην" στο facebook, αλλά για να γίνει αυτό υπάρχει μια μακάβρια διαδικασία εξουσιοδότησης σε άτομο που θα κάνει τη μετατροπή όταν έρθει η ώρα. Δεν είναι ο κανόνας! Συνήθως τα προφίλ μένουν ανοιχτά, για πάντα στον ψηφιακό κόσμο και κάπως έτσι, έχω "φίλους" που ψηφιακά είναι παρόντες και μετά θάνατον. Το πιο εξωφρενικό είναι, πως πολλές επαφές τους/ακόλουθοι/φίλοι δεν γνωρίζουν ότι έχουν φύγει από τον μάταιο ετούτο κόσμο, και συνεχίζουν για χρόνια να τους εύχονται Χρόνια πολλά σε γιορτές-γενέθλια. Από την άλλη, εμείς που ξέρουμε, βρίσκουμε παρηγοριά να επισκεπτόμαστε κάποια προφίλ και να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν ακόμη, έστω ψηφιακά. Μακάβριο, αλλά πραγματικό fact.
Ε λοιπόν, ο παππούς μου δεν είχε social media. Είχε μόνο κινητό, με κουμπάκια.
Σήμερα μου ήρθε μια ειδοποίηση ότι η επαφή "Pappous" ξεκίνησε να χρησιμοποιεί την εφαρμογή viber και με ρωτούσε αν θέλω να του πω "Γειά". Μου φάνηκε αστείο και ταυτόχρονα ένιωσα μεγάλη θλίψη. Είναι προφανές ότι κάποιος νέος συνδρομητής κινητής τηλεφωνίας κατέχει πλέον αυτόν τον αριθμό για δικό του. Αυτόν τον αριθμό που κάποτε γνώριζα απ' έξω και που όταν χτυπούσε το σήκωνα με αγωνία γιατί ήταν σπάνιο να μιλάω στο τηλέφωνο με τον παππού μου, αφού μέναμε στην ίδια πολυκατοικία, οπότε μιλούσαμε κατευθείαν πρόσωπο με πρόσωπο. Όταν μου τηλεφωνούσε ήξερα ότι υπάρχει κάποιο προβληματάκι, ότι θέλει τη βοήθειά μου σε κάτι ή πως ανησυχεί για τη μαμά μου που κάλεσε προηγουμένως και δεν του το σήκωσε. Ή για να μου καρφώσει ότι η μαμά έχει κομμάρες... Ή για να ζητήσει μια χάρη στον Πτι Κερ - μικρό γαμπρό του και σύζυγό μου. Σπάνια τηλεφωνήματα αλλά που συνοδεύονταν από ένα πολύ συγκεκριμένο αυθόρμητο και μπερδεμένο συναίσθημα, μεταξύ αγωνίας, καθήκοντος και "ωχ τι έγινε πάλι".
Έχουμε πλέον 2,5 χρόνια τώρα που ο παππούς έφυγε... Ένας άνθρωπος που υπήρχε στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου για 33 χρόνια. Δύσκολα συνηθίζεις την ιδέα ότι δεν υπάρχει πια, ειδικά όταν πρόκειται για μια ισχυρή προσωπικότητα. Τον σκέφτομαι πολύ συχνά και νιώθω ακόμη ότι μου λείπει και πως θα ήθελα να του κάνω update της ζωής μου. Τον πρώτο καιρό, όταν μου έλειπε, του έστελνα κανένα μήνυμα, σε αυτόν τον αριθμό, για να εκφράσω το πόσο μου λείπει, το "σ'αγαπώ" που δεν έλεγα όσο ζούσε ή για να μοιραστώ κάποιο νέο. Είναι τελείως τρελό αυτό ή το κάνετε κι εσείς σε αγαπημένα πρόσωπα που χάσατε; Εννοώ να τους μιλάτε με κάποιο μέσο, είτε μήνυμα, είτε να τους γράφετε γράμματα;
Όσο ήταν εν ζωή ο παππούς δεν είχαμε ανταλλάξει ποτέ κανένα μήνυμα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήξερε να ανοίγει τα SMS του, ούτε να συντάσσει μήνυμα σε κινητό! Θεωρούσαμε ήδη μεγάλη επιτυχία ότι έβρισκε τη σωστή επαφή για να τηλεφωνήσει τις λίγες φορές που χρειάστηκε να το κάνει. Όμως, όταν δεν μου έμεινε κανένας τρόπος επικοινωνίας μαζί του, έστειλα μερικά μηνύματα που ήξερα ότι δεν θα διαβάσει κανείς. Τώρα σκέφτομαι βέβαια, ότι αν ξαναστείλω, ένας άγνωστος θα παραλάβει το μήνυμα κανονικά!
Μετά από πόσο καιρό διατίθεται ένας παλιός αριθμός σε νέο συνδρομητή άραγε; Πίστευα ότι απλά ο αριθμός καταργείται και χάνεται για πάντα, αλλά όπως αποδείχτηκε δεν γίνεται έτσι. Οπότε τώρα, έχω δύο επιλογές. Η μια είναι να σβήσω την επαφή... (κανενός θανόντα τον αριθμό δεν έχω σβήσει, έχω πολλά συναισθηματικά προβλήματα γενικά σαν άνθρωπος), η άλλη επιλογή είναι να την κρατήσω και ίσως να μου έρθει στο μέλλον πάλι κάποια κουλή ειδοποίηση ξαφνιάζοντάς με! Και παρότι η εξήγηση είναι κάτι παραπάνω από απλοική, οκ, η vodafone έδωσε σε άλλον τον αριθμό του, τα πρώτα δευτερόλεπτα που δέχτηκα την ειδοποίηση "Pappous joined Viber", λίγο ανατρίχιασα. Και γέλασα και ενοχλήθηκα ταυτόχρονα. Και τον σκέφτηκα έντονα.
Η ζωή είναι παράξενη και ο θάνατος επίσης.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από τα τελευταία του γενέθλια, Σεπτέμβριος 2021