top of page
Αναζήτηση

Κι ύστερα, έρχεται ο θάνατος

Εικόνα συγγραφέα: Alexia ZervoudiAlexia Zervoudi

Είσαι πλαισιωμένος από άτομα που σε αγαπούν, ή έχεις επιλέξει μια πιο μοναχική ζωή, ίσως κάθε ημέρα μαθαίνεις κάτι καινούργιο, ή κάνεις μια δουλειά, υπάρχεις μέσα σε ένα πλαίσιο και μια ρουτίνα, βγάζεις κάποια λεφτά, κάνεις παιδιά ή και όχι, ταξιδεύεις ή και όχι... Αγοράζεις όμορφα πράγματα για εσένα και το σπίτι σου ή κάνεις καλέσματα στο σπίτι σου, οι φίλοι σου σε εκτιμούν, γελάτε, περνάτε καλά μαζί. Απολαμβάνεις τις τέχνες, διαβάζεις βιβλία, συγκινείσαι με τη μουσική. Αγωνίζεσαι για κάτι, αφοσιώνεσαι σε κάτι, έχεις απόψεις, αξίες και πιστεύω. Ερωτεύεσαι, απογοητεύεσαι, ξαναερωτεύεσαι. Κάποιες στιγμές νιώθεις θλίψη, πένθος, κλαις στο μαξιλάρι σου, άλλες παθιάζεσαι συζητώντας για την πολιτική, ονειρεύεσαι και σχεδιάζεις το μέλλον. Ζεις μια κάποια ζωή, με τα καλά και τα κακά της. Ζεις. Κι ύστερα, έρχεται ο θάνατος.


Έχετε σκεφτεί ποτέ το θάνατο, όταν αυτός δεν σας αφορά; Εννοώ, να τον σκεφτείς κάπως αντικειμενικά, σαν κάτι φυσικό που συμβαίνει. Δεν είναι αλήθεια τελικά, πως στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι; Μπορεί να υπάρχουν άλλοι άνθρωποι μέσα στο σπίτι, αλλά η στιγμή που θα σε βρει, είναι μάλλον απίθανο ή εξαιρετική τύχη, να σου κρατά κάποιος το χέρι. Ο θάνατος θα γίνει αντιληπτός λίγα δευτερόλεπτα, λεπτά ή ώρες μετά. Στην πραγματικότητα λοιπόν, πεθαίνεις μόνος σου, είτε έχεις προετοιμαστεί για αυτό είτε όχι.


Τη στιγμή ενός ακαριαίου τροχαίου ατυχήματος, ανεξαρτήτως από τον αριθμό των επιβατών και της επιβίωσης ή όχι των άλλων, αυτός που πεθαίνει, τη στιγμή μηδέν, είναι μόνος του. Τη στιγμή μιας καρδιακής ανακοπής με μοιραία κατάληξη, είτε μόνος, είτε με άλλους, τελικά πεθαίνεις μόνος. Τη στιγμή που αφήνεις την τελευταία σου πνοή σε ένα νοσοκομείο, το πιθανότερο είναι να είσαι μόνος. Μιλάω για τη στιγμή, αυτή τη μια και μοναδική, τελευταία στιγμή συνειδητής ζωής πριν το τέλος. Λίγοι είναι εκείνοι που έφυγαν αγκαλιασμένοι με κάποιον και συνειδητοποιούσαν εκείνη την ίδια στιγμή ότι ήρθε το τέλος. Ωστόσο, παρά τη συνειδητοποίηση αυτή είναι κάποιες ημέρες τώρα που δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι τη συνδημότισσά μου που έφυγε μόνη της στο σπίτι πριν ένα μήνα - μπορεί και περισσότερο - και παρέμεινε το άψυχο σώμα της σε εκείνη ακριβώς τη στιγμή μέχρι πριν λίγα 24ωρα που βρέθηκε από την Αστυνομία.


Όταν έμαθα την είδηση λυπήθηκα, αλλά δεν είχε φτάσει ακόμη βαθιά μέσα μου αυτό το συναίσθημα. Σκέφτηκα, πως ακόμη κι αυτό, έμοιαζε με κάτι άλλο που ξέρω. Να, ότι εδώ στη Γη, όταν βλέπουμε ένα πεφταστέρι και κάνουμε ευχή, το αστέρι αυτό έπεσε, δηλαδή πέθανε, τουλάχιστον 10 χρόνια πριν. Όταν χαζεύουμε με ρομαντισμό τον έναστρο ουρανό, ουσιαστικά ρίχνουμε μια ματιά στο παρελθόν. Πολλά από τα αστέρια που κοιτάμε και βρίσκονται πολύ πολύ μακριά από τον πλανήτη μας, είναι νεκρά εδώ και καιρό.


Όμως αυτό είναι κάτι άλλο κι ύστερα, άρχισα να το σκέφτομαι σαν γεγονός καθ' αυτό. Η λογική με τη μη λογική άρχισαν να συγκρούονται μέσα μου. Η σκέψη ότι δεν τη βρήκε κανείς νωρίτερα είναι σκληρή, φαντάζει απάνθρωπη. Στην πραγματικότητα βέβαια, το να βρεθεί έστω και μια ώρα αργότερα δεν αλλάζει τίποτα για την ίδια και κατά τη γνώμη μου, δεν επηρεάζει καθόλου τη μεταθανάτια πορεία, είτε υπάρχει συνέχεια, είτε τίποτα απολύτως. Τι είναι αυτό που μας ενοχλεί τόσο στην ιδέα ότι δεν θα μας βρουν εγκαίρως ή ότι πεθάναμε μόνοι μας λοιπόν; Δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι κανείς δεν θα ενδιαφερόταν αρκετά για εμάς ώστε να λάμψουμε δια της απουσίας μας και να μας αναζητήσουν; Έχουμε τύψεις ότι δεν ήμασταν εκεί τη σωστή στιγμή για κάποιον; Παραμυθιαζόμαστε ότι θα άλλαζε κάτι στη ροή των γεγονότων; Αυτομαστιγωνώμαστε γιατί έτσι είμαστε προγραμματισμένοι να κάνουμε γενικότερα;


Είμαι από εκείνους που τείνω περισσότερο να πιστεύω ότι δεν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, δεν υπάρχει τίποτα, σαν έναν υπολογιστή που βγάζεις από την πρίζα και αν απλώς η "ενέργεια" δεν χάνεται, η όποια συνέχεια της ύπαρξής μας δεν έχει συνείδηση, μνήμη, δεν νιώθει πόνο ή νοσταλγία, δεν στοιχειώνει, δεν νοιάζεται, δεν φέρεται ούτε σκέπτεται ως άνθρωπος και δεν επηρεάζεται σε τίποτα από τον τρόπο που ζήσαμε ή πεθάναμε, αν πιστεύαμε σε κάποιο Θεό ή όχι. Παρά τις αντιλήψεις μου, δεν παύει να με ενοχλεί σε ανθρώπινο επίπεδο, το γεγονός ότι μια γυναίκα πέθανε μόνη σπίτι και δεν το πήρε είδηση κανείς για ένα μήνα. Είναι κάτι που με θλίβει και προσπαθώ μέρες τώρα να δώσω μια εξήγηση γιατί μου συμβαίνει αυτό.


Εμπλέκεσαι συναισθηματικά και δημιουργείς μια ιστορία γύρω από αυτό. Δεν είναι η στιγμή του θανάτου, ούτε πόσες ημέρες πέρασαν. Είναι που σκέφτεσαι ότι όσο ζούσε, υπήρχε μοναξιά. Ότι όσο ζούσε, δεν ήρθε τόσο κοντά σε κάποιον άνθρωπο που θα την αναζητούσε από την πρώτη ημέρα απουσίας. Είναι που σκέφτεσαι στα γύρω σπίτια να γίνονται οικογενειακά τραπέζια και να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, τα πυροτεχνήματα για το νέο έτος και να μην έχουν ιδέα τι υπάρχει στο δίπλα σπίτι και αυτό, σαν εικόνα και μόνο, σε σοκάρει. Σίγουρα ότι ήταν γιορτές επηρεάζει τον αφηγηματικό μου κόσμο και δίνει άλλη διάσταση στην ιστορία αυτή. Αλλά και πάλι, με τη λογική, δεν έχει καμία σημασία αν όλοι ήταν μαζί και γιόρταζαν τα Χριστούγεννα κι εκείνη απολύτως μόνη, γιατί ήταν νεκρή. Μόνο που το γράφω μου έρχονται δάκρυα στα μάτια, όμως, δεν έχει σχέση με τη λογική μου και με τα πιστεύω μου. Είναι κάτι άλλο που έχουμε οι άνθρωποι, η ενσυναίσθηση και τελικώς, μια σύνδεση. Ναι, πιστεύω ότι έχουμε όλοι μια σύνδεση μεταξύ μας, καθώς είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά.



Όποια ζωή κι αν ζήσεις, ύστερα έρχεται ο θάνατος. Να και κάτι ακόμη που έχουμε όλοι κοινό...



62 Προβολές0 Σχόλια

Πρόσφατες αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων
All about Eminem

All about Eminem

Comments


©2018 by A Zed Story. Proudly created with Wix.com

bottom of page