Πως να μην καταστρέψετε τη μαγεία

Μήπως το παιδί σου - προσχολικής ηλικίας- δείχνει σημάδια αμφιβολίας για την ύπαρξη του Αγ. Βασίλη; Μήπως αντιλαμβάνεται τη δική σου κυνικότητα ή μήπως το προσπαθείς υπερβολικά, οπότε κάπου καρφώνεσαι; Ναι, είναι πιο έξυπνα. Αλλά είναι και αθώα. Εμείς πάλι, όχι!

Γίνεσαι γονιός και έχεις την ανάγκη να παρουσιάσεις τον κόσμο όσο πιο όμορφο γίνεται στα μάτια του παιδιού σου. Από αυτόν τον κόσμο, δεν μπορεί να λείπει η μαγεία και η φαντασία! Κάπου εδώ, έρχεται να κολλήσει ο Άγιος Βασίλης... Που σε βλέπει όταν κοιμάσαι, στο σπίτι, στη δουλειά... Και μπαίνει σπίτι σου από το τζάκι - αν έχετε τζάκι - μα τι σημασία έχει από που θα μπει, σημασία έχει ότι μπαίνει, όσο εσείς κοιμάστε και δεν παίρνετε χαμπάρι τίποτα. Αν έχεις κάνει αυτές τις σκέψεις... Πως θα εξηγήσεις δηλαδή στο παιδί σου ότι υπάρχει ένας αποδεκτός stalker και απόλυτη συναίνεση στη διάρρηξη του σπιτιού σας... Τότε, καλώς σε βρήκα στον κυνισμό και την ΘΛΙΨΙC.

Από τα πρώτα Χριστούγεννα του παιδιού σου, αρχίζεις να καταστρώνεις περίπλοκα σχέδια για να το κάνεις να ζήσει τη μαγεία. Ολόκληρη σκηνοθεσία μιλάμε! Να ετοιμάσετε το σπίτι για την άφιξη του Αγ. Βασίλη, τις κάλτσες, τα παπούτσια ή ό,τι βάζει κάθε οικογένεια κάτω από το δέντρο, κεράσματα για τους ταράνδους (εγώ βάζω καρότα στην ταράτσα όπου προσγειώνονται, γάλα και μελομακάρονο για τον Santa σε ύψος που δεν μπορεί να τα φάει το σκυλί κάπου στο σαλόνι). Άλλοι, αποφασίζουν να σχηματίσουν με ζάχαρη άχνη τα ίχνη από τις μπότες και άλλοι φέρνουν κάποιον φίλο ή συγγενή να παριστάνει τον Άγιο Βασίλη - όπου σε αυτή την περίπτωση μπαίνει από την πόρτα. Θυμάμαι, πως όταν ήταν ο αδελφός του 3 ετών, εγώ ήμουν 20-21 και είχα ντυθεί Αγ. Βασίλης. Περίμενα στο μπαλκόνι κρυμμένη και μπήκα από εκεί με ένα σάκο με δώρα! Κι έλεγα, δεν μπορεί να μη το καταλαβαίνει ότι είμαι εγώ, δεν μπορεί! Κι όμως, δεν το κατάλαβε, μάλιστα με φοβόταν.

Πως να μη φοβάται χρυσό μου; Που ακούει όλη μέρα "μη μιλάς σε αγνώστους", "αν σε πλησιάσει κάποιος και σου πει έλα να δεις το σκυλάκι μου, φύγε τρέχοντας κι έλα στη μαμά!", ακούει κάθε βράδυ να λέτε "κλείδωσες την πόρτα; έβαλες συναγερμό;" και σε βλέπει κάθε φορά που μπαίνετε στο αυτοκίνητο να πατάς το κουμπί να σφραγίσεις τις κλειδαριές. Που δεν τα αφήνουμε να περπατήσουν ένα μέτρο δίχως να τα κρατάμε σφικτά από το χέρι, "μη σε κλέψει κανείς! μη σε πατήσει αυτοκίνητο! μη - μη - μη". Που όλες τις φοβίες μας τις κεντάμε καθημερινά πάνω στην ψυχή τους...

Πως ένα τόσο προβληματικό ενήλικο άτομο όσο εγώ, σκηνοθετώ τις παραδόσεις των Χριστουγέννων; Ούτε ξέρω. Στο μεταξύ, πάντα κοιτάω με αμφιβολία τα παιδιά όταν μιλάμε για τον Αγ. Βασίλη, προσπαθώντας να καταλάβω αν πράγματι το πιστεύουν ή όχι.

Η αλήθεια είναι ότι πριν κάνω δικά μου παιδιά, δεν μπορούσα καθόλου να καταλάβω πως σκέφτεται ένα παιδί και δεν ήξερα καν πως να του μιλήσω. Βελτιώθηκα αρκετά, αλλά το μεγάλο φαίνεται πάντα αρκετά μεγάλο κι ώριμο και πλέον με δυσκολεύει πολύ να λέω φαντασίες τέτοιου είδους, γιατί πάντα σκέπτομαι ότι μέσα της ξέρει ότι λέω μπούρδες. Αλλά συνέχισα και φέτος...

Ξέρετε που κατέληξα; Όπως και στις ταινίες με τους εξωγήινους, οι πιο καλόγουστες και πιο ρεαλιστικές είναι αυτές που δεν στους δείχνουν ποτέ. Έτσι πρέπει να γίνεται και με τον Άγιο Βασίλη.

1. Μην το προσπαθείτε πολύ... Μην φέρνετε τον παππού ή το νονό μέσα στο σπίτι ντυμένο με στολή. Αφήστε το μυστήριο να πλανάται και τη φαντασία να οργιάζει. Όσους περισσότερους αγιοβασίληδες δει αυτές τις ημέρες, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να ξεμπροστιαστείτε. Τα παιδιά του σήμερα, δεν είναι τόσο εύπιστα όσο ήμασταν εμείς...

2.Γράψτε ένα κανονικό γράμμα. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δεν ξέρουν να γράφουν, οπότε το κάνετε εσείς για εκείνα. Μην πάτε να τα ξεγελάσετε "κάνοντας" ότι γράφετε. Γράψτε τα με κανονικά γράμματα. Μην ξεχνάτε να γράψετε και φάκελο "Προς: Αγ. Βασίλη, Β. Πόλος" και "Από: Όνομα παιδιού χωρίς επίθετο, θα καταλάβετε παρακάτω".

Τα δικά μας γράμματα τα βάζουμε στο κουτί του ταχυδρομείου. Είδα ότι σε κάποια ταχυδρομεία έχουν βάλει κόκκινες θυρίδες, ειδικές για αυτόν το σκοπό, αλλά στο δικό μας δεν υπήρχε ψεύτικο, τα ρίξαμε στο κανονικό κουτί. Όπως καταλαβαίνεις, δεν χρειάζεται να ξέρουν και το επίθετό μας και δεν είμαι σίγουρη καν αν αυτό είναι νόμιμο - μη μας συλλάβετε παρακαλώ, ήταν για καλό σκοπό, εσείς παιδιά δεν έχετε; Ήμαρτον!

3. Άσε τα να κρυφακούν...Δηλαδή, αντί να τους μιλάς συνέχεια για τον Αγ. Βασίλη με αυτή τη γελοία γλυκιά φωνή τη γεμάτη ψεύτικο ενθουσιασμό, μίλα με την κανονική σου φωνή και μάλιστα σοβαρά, με έναν άλλο ενήλικα και άσε τα να "σας κρυφακούσουν". Εγώ ψιθυρίζω κιόλας, "να καθαρίσουμε το τζάκι, μη λερωθεί ο Αγ. Βασίλης". "Μην κλειδώσεις σήμερα, να μπορέσει να μπει ο Αγ. Βασίλης". "Είπαν στις ειδήσεις ότι θα ξεκινήσει φέτος από τη Γαλλία...", "Κάποιος πρόλαβε να βγάλει με το κινητό μια φωτογραφία με το έλκηθρο, φαινόταν σαν λάμψη!". Κάτι "μεγαλίστικο" που να μπορούν να το καταλάβουν και που θα πιστεύουν ότι δεν ξέρετε ότι σας ακούνε να το λέτε.

4. Το περιτύλιγμα έχει σημασία. Τα παιδιά αναγνωρίζουν πολύ εύκολα τα brands των γνωστών αλυσίδων παιχνιδιών. Κάντε αμπαλάζ με χριστουγεννιάτικο χαρτί, όχι με του Μουστάκα ή του Μαξ στόρζ. Ξέρω, ότι θέλει χρόνο και δεξιότητα κι άμα δείτε τα δικά μου θα γελάτε, αλλά τουλάχιστον τα δικά μου παιδιά, αναγνωρίζουν τα λογότυπα των παιχνιδάδικων.

5. Οι μυρωδιές είναι το παν. Ακόμη κι αν τα μελομακάρονά σου γίνουν σαν πέτρες, είναι σημαντικό να φτιάξετε στο σπίτι κάποιο γλυκό των γιορτών. Αυτές οι μυρωδιές της κουζίνας είναι πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία των παιδικών αναμνήσεων. Αφήστε τα να συμμετέχουν, αλεύρι είναι όχι πίσσα, θα το καθαρίσεις μετά...

6. Στόλισε τα δωμάτιά τους... Μας πιάνει μια λύσσα να κάνουμε φοβερό και τρομερό το δέντρο στο σαλόνι λες και θα βαθμολογηθούμε από κανέναν διακοσμητή και ξεχνάμε πάντα, ότι όλα γίνονται κυρίως για τα παιδιά. Βάλτε κάποιο γιορτινό στοιχείο στα δωμάτιά τους. Μικρά επιτραπέζια δεντράκια, κανένα λαμπιόνι, καμιά κάλτσα στο χερούλι της πόρτας...

7. Τα δώρα είναι μπελάς. Σε αυτό δεν έχω βρει ακόμη τη λύση για να μη σας πω ότι κάθε χρόνο το πράγμα δυσκολεύει. Πέρσι, η μεγάλη μου κόρη ήθελε ένα γιογιό. Μάλιστα, καλά διαβάσατε. Ένα γιογιό του 1 ευρώ. Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ με τίποτα. Ήθελα να είναι ινσταγκραμικά γεμάτο το σαλόνι από δώρα και ήθελα σόνι και ντε να μου κοστίσει ακριβά. Εκείνη όμως, ήθελε μόνο ένα γιογιό. Φέτος, ήθελε ένα κάστρο με κρεβάτι να κοιμάται μέσα σε αυτό - δεν υπήρχε καμία περίπτωση και ευτυχώς σκέφτηκα ότι αυτό είναι κάτι που δεν χωράει στο έλκηθρο, άρα δεν μπορεί να το φέρει ο Άγιος Βασίλης. Μετά ζήτησε μια μπούρδα παρόμοια με το γιογιό, αλλά ούτε τότε ήμουν ικανοποιημένη. Προσπαθούσα να εκμαιεύσω μια βαθύτερη επιθυμία, όμως δεν έφερνα αποτέλεσμα. Άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν πιστεύει στον Αγ. Βασίλη και με δοκιμάζει! Μετά από πολύ κόπο και πίεση, κατάφερα να πάρω μια απάντηση που κόστιζε παραπάνω από 1 ευρώ, αλλά λιγότερο από ένα κάστρο. Μην περιμένεις να διαβάσεις τη λύση, δεν την έχω. Αλλά μια φίλη μου είπε, να τα βάλουμε να συζητήσουν μεταξύ τους τι θα ζητήσουν από τον Αγ. Βασίλη, γιατί τελικά, μεταξύ τους λένε την αλήθεια. Θα σας πω του χρόνου αν έπιασε...