SURPRISE! Έγινες 18…

Καταρχάς δεν μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις, μόνο από αυτό μπορείτε να πάρετε μια γεύση για τη συνέχεια. Θεωρώ ότι από τις μεγαλύτερες χαρές στη ζωή είναι να ξέρεις ότι κάτι πρόκειται να γίνει, κάπου πρόκειται να πας, κάτι πρόκειται να κάνεις και να το περιμένεις πως και πως! Η διαδικασία μέχρι τότε, η προσμονή, οι προετοιμασίες είναι το καλύτερο κομμάτι της τούρτας! Και μιας που είπαμε τούρτα, θα γυρίσουμε κάποια χρόνια πίσω, στα 18α μου γενέθλια...

Θεωρώ ότι αυτός ή αυτοί που διοργανώνουν την έκπληξη στο 99% των περιπτώσεων το κάνουν κατά κύριο λόγο για τον εαυτό τους. Είτε αθώα, επειδή τους αρέσει η διοργάνωση είτε για να ακούσουν το μπράβο, είσαι η καλύτερη, είτε τους αρέσουν γενικότερα τα μυστικά, κι αυτό προσέξτε το.

Χειρότεροι όμως από όλους είναι αυτοί που μπαίνουν σε όλη αυτή τη φασαρία, αλλά μέσα τους τελικά θέλουν να στο χαλάσουν, δηλαδή θέλουν να προδοθούν, να τους καταλάβεις και να σου αυτοπυρπολήσουν την έκπληξη που οι ίδιοι σου διοργάνωσαν.

Μου είχαν κάνει κάποτε έκπληξη γενεθλίων, τι πιο κλασικό! Και μάλιστα ήταν όταν έκλεινα τα 18. Ο ένας από τους δύο βασικούς διοργανωτές ήταν το αγόρι μου, που μα το Θεό, ήταν σα να ήθελε να το χαλάσει από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε!

Βρισκόμαστε σε μια καφετέρια, τότε αυτό το ονομάζαμε έξοδο… Ακούνε τα σημερινά 14χρονα; Πηγαίναμε στις καφετέριες της Ζησιμοπούλου στη Γλυφάδα να πιούμε ζεστή σοκολάτα και το ονομάζαμε έξοδο!

Προσπαθούσε πάρα πολύ να μην αναφερθεί στο ότι έχω γενέθλια, ενώ είχαμε βγει ακριβώς για αυτόν το λόγο. Κάπως σα να έκανε ότι το ξεχνούσε, ή ότι δεν είχε τόση σημασία… Γενικά πολύ γλυκός, υπέργλυκος, όπως ήταν πάντα, δηλαδή πάθαινες γάγγραινα από το ζάχαρο, πώς να στο πω αλλιώς. Αυτό ήταν το στάνταρ όμως. Δηλαδή έτσι ήταν ο συγκεκριμένος ως σύντροφος. Και μέσα στην όλη γλύκα, η δήθεν αδιαφορία για τα γενέθλιά μου τον έκανε να φαίνεται τελείως ύποπτος.

Το σχέδιο ήταν εξαρχής ότι θα πηγαίναμε μετά στο σπίτι μου για ταινία. Ωστόσο αφού μου μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά, ως γνήσια στριγγλίτσα άρχισα να του λέω ότι δεν έχω όρεξη για το σπίτι και ότι θέλω να γιορτάσω τα γενέθλιά μου και να συνεχίσουμε την έξοδό μας σε κάποιο άλλο μαγαζί. Εκείνος εκεί σφίχτηκε, καθώς το ΜΟΝΟ που είχε να κάνει ήταν να με πάει σπίτι για να μου γίνει αυτή η έκπληξη. You had ONE JOB!

Στο μεταξύ έχουμε ήδη καθυστερήσει πάρα πολύ χωρίς λόγο. Αν με είχε πάει εγκαίρως δεν θα είχα προλάβει να σκεφτώ ότι κάτι δεν πάει καλά.

Προσπάθησε να το παίξει χαλαρός, ότι ναι θα μπορούσαμε να πάμε για φαγητό κάπου ίσως… Αλλά όσο προσπαθούσε τόσο περισσότερο μου γινόταν ξεκάθαρο ότι τίποτα από αυτά που λέει δεν βγάζουν νόημα άρα κάτι τρέχει. Να μη σας τα πολυλογώ, τόσο πολύ δεν τα κατάφερνε, ούτε στο καμουφλάζ ούτε στο να με πάει εκεί που του είχαν αναθέσει, όπου έστειλε κάποια ειδοποίηση στους συνεργούς του για να βρουν άλλο τρόπο να με φέρουν στο σπίτι.

Με παίρνει τηλέφωνο η μητέρα μου ανάστατη ότι πρέπει να γυρίσουμε γρήγορα σπίτι γιατί δεν είναι καλά ο παππούς ή η γιαγιά δεν θυμάμαι, θα έμενα εγώ με τον έναν και εκείνη θα πήγαινε στο νοσοκομείο τον άλλον. Τόσο χάλια! Στην αρχή πανικοβλήθηκα, αλλά καθώς πλησιάζαμε στο σπίτι, και την πήρα από το δρόμο για να μάθω τι γίνεται κι εκείνη κάπου τα μπουρδούκλωσε, δεν έβγαινε κανένα νόημα κι ενώ είχα εν μέρει αγωνία, κάπου βαθιά μέσα μου ήξερα ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Φτάνουμε και τα φώτα είναι κατάκλειστα. Η μαμά πουθενά. Ανοίγω με τα κλειδιά μου, και τότε μου λέει την επική ατάκα… «Παίξε μας λίγο πιάνο»…

Το σπίτι θεοσκότεινο και το σενάριο είναι ότι η μαμά μου έχει ήδη πάει στο νοσοκομείο τον παππού ξερωγώ και ο άλλος μου λέει να παίξω πιάνο. Θέλει ταλέντο για να είσαι τόσο εκτός τόπου και χρόνου!

«Σε ποιους να σας παίξω πιάνο; Είστε πολλοί;» Του απαντάω. «Άντε πες μου τους έχετε κρύψει!». Ήταν πλέον ηλίου φαεινότερο. Οι καλεσμένοι αποκαλύφθηκαν και ξεκίνησε το πάρτυ που μη φανταστείτε ότι ήταν ιδιαίτερα έξαλλο, αλλά οκ. Τίμια προσπάθεια των συνδιοργανωτών, θα τους βαθμολογούσα με ένα… 6 στα 10.

Μα πώς αλλιώς; Δηλαδή εντάξει… Έφτασα ξενερωμένη, απορημένη και έχοντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου ότι η βραδιά μπορεί να καταλήξει σε ολονυχτία ετοιμοθάνατου.

Μέχρι τα 18 μου δεν ήξερα πόσο δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις και αυτή η ιστορία νομίζω απαντάει στο γιατί δεν μου αρέσουν! Ωστόσο, αργότερα στη ζωή μου ξανάκαναν έκπληξη και ήταν αναπάντεχη και πολύ επιτυχημένη, σαφώς επειδή ήταν στη διάρκεια της καραντίνας που το είχαμε απόλυτη ανάγκη!

Μέχρι σήμερα δεν είχα ανατρέξει ποτέ σε αυτή την ανάμνηση και ξαφνιάστηκα κι εγώ για το πως το θυμάμαι τόσο καθαρά. Πραγματικά αφότου συνέβη αυτό το πάρτυ ουδέποτε μίλησα για αυτό, ούτε το σκέφτηκα ξανά. Σήμερα όμως, ο μικρός μου αγαπημένος μου αδερφός έκλεισε τα 18 και ήταν η αφορμή να θυμηθώ τα δικά μου 18 και αυτή την ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ έως τώρα. Τα δικά μου 18 με βρήκαν στο 1ο έτος φοίτησης στο Πανεπιστήμιο, είχα ήδη πάρει μια μικρή γεύση από την ενήλικη ζωή. Νομίζω ότι είναι φανταστικό να συμπέσει η ενηλικίωση με το τέλος του σχολείου, την επιτυχία στις Πανελλήνιες και εν μέσω του καλύτερου καλοκαιριού της ζωής σου! Well done Γαληνέ… Το σωστό timing είναι πολύ σημαντικό σε αυτή τη ζωή, σε όλους τους τομείς και αυτό θα σου ευχηθώ από τώρα και στο εξής… Να έχεις ένα καλό timing σε όλα! Χρόνια πολλά!