Τα παιδιά μας τσακώνονται

Κι εκεί που λες ότι πας να ξεμπερδέψεις από τα tantrums, έρχεται ένα νέο φαινόμενο να σε αναστατώσει: Το παιδί σου μεγαλώνει, αποκτά μια δική του κοινωνική ζωή, όπου μεταξύ άλλων, καυγαδίζει με τα άλλα παιδιά (και κυρίως με όσα έχει τη μεγαλύτερη οικειότητα, συμπεριλαμβανομένων τα αδέλφια)!

Όταν ήμουν παιδί είχα εξαιρετικό ταλέντο να απομακρύνω τα άλλα παιδιά από κοντά μου και δεν μπορούσα να αντιληφθώ το γιατί. Αργότερα κατάλαβα ότι έφταιγαν εν μέρη οι ηγετικές μου τάσεις, αλλά περισσότερο, το αίσθημα του δικαίου, όπως εγώ το αντιλαμβανόμουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια παρτίδα monopoly που έπαιζα με τη συμμαθήτριά μου Μυρτώ στο παιδικό μου δωμάτιο. Με είχε καταβάλει τόσο πολύ η ήττα, ενώ ταυτόχρονα αντιλαμβανόμουν τη χαρά της συμπαίκτριάς μου τη στιγμή που με κατατροπώνει χωρίς έλεος, όπου μη μπορώντας να το διαχειριστώ, εκτόξευσα το ταμπλό με όλα τα τσιμπραγκαλάκια και τα χρήματα της τράπεζας στον αέρα. Εκείνη έμεινε να με κοιτάει απορημένη και σίγουρα δεν ήμουν από τις αγαπημένες της φίλες για όλο το υπόλοιπο του Δημοτικού.

Λοιπόν, το παιδάκι σου έχει μεγαλώσει, χοντρικά είναι προνηπιάκι. Έχει προτιμήσεις, έχει διαμορφώσει χαρακτήρα, έχει φίλους, έχει άποψη στο τι θα φάει, τι θα φορέσει (omg μερικές φορές είναι μη διαχειρίσιμο το καραγκιοζιλίκι, #αλλάτινακάνουμε ) και πως θα χτενιστεί. Αρχίζει να φέρνει αντιρρήσεις, να επαναστατεί, να δοκιμάζει τα όρια... Και ενώ πίστευες ότι πλέον θα είναι πιο συνεννοήσιμο... Ξαφνικά, έρχεσαι να αντιμετωπίσεις την πρώτη του "εφηβεία"!

Εν συντομία, σας εξιστορώ 4 περιπτώσεις από τις πρόχειρες μαμαδοσημειώσεις μου:

"Μα είναι δικό μου" effect

Δεν έχει καμία σημασία αν θα παίξει με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Μπορεί να βρίσκεται καταχωνιασμένο σε ένα κουτί ή σκονισμένο σε κάποιο ράφι. Όταν ένα άλλο παιδί το ξετρυπώσει, ο ενήλικος εγκέφαλός σου εκκρίνει την ορμόνη της χαράς, γιατί λες, επιτέλους, ας αξιοποιήσει κάποιο παιδί αυτό το μαραφέτι! Το παιδάκι σου όμως έχει άλλη άποψη. Εδώ λειτουργεί το "αν δεν σε έχω εγώ δεν θα σε έχει κανείς", κάπως έτσι φαντάσου να σκέφτεται το παιδί σου, όταν κρατά το παιχνίδι του ένα άλλο παιδί. Κι έτσι αρχίζει ο καυγάς...

"Με είπε "ακαταλαβίστικη -σε -όλες- τις- γλώσσες- λέξη- φαντασίας"" effect

Το ένα παιδί αποκαλεί το άλλο με μια αλλόκοτη λέξη. Είτε έχει πρόθεση να προσβάλλει, είτε να κάνει κομπλιμέντο, είτε απλώς το είπε γιατί είναι παιδί, το άλλο παιδί παρεξηγείται! Ένα αγοράκι με μεγάλη συμπάθεια στην κόρη μου, την έχει αποκαλέσει κατά καιρούς διάφορα άσχετα πράγματα, είτε που δεν σημαίνουν τίποτα, είτε που δεν σημαίνουν κάτι κακό, όπως ας πούμε "ταβάνι" Είσαι ταβάνι! "Όχι δεν είμαι ταβάνι" και αρχίζει κλάμα άνευ προηγουμένου. "Μα ξέρεις, δεν είναι κακό να σε πει κάποιος ταβάνι". Κι έτσι άρχισε ο καυγάς...

"Δεν με παίζουν!" effect

Για εμένα προσωπικά αυτή είναι η χειρότερη περίπτωση όπου ξεκινάει ή καταλήγει σε καυγά, διότι γνωρίζω από πρώτο χέρι τις συνέπειες. Στα θετικά νέα είναι ότι τα παιδιά προνηπίου δεν στοχοποιούν ένα παιδί και να μην το παίζουν επι τούτου, τύπου να του κάνουν bullying επειδή είναι διαφορετικό από αυτά ή επειδή το ζηλεύουν. Η περιθωριοποίηση ενός παιδιού σε αυτή την ηλικία μπορεί να συμβεί αν το παιδί αυτό ενοχλεί έντονα και κατ' εξακολούθηση τα άλλα παιδιά, πχ. τα χτυπάει συνέχεια. Καθώς όμως τα παιδιά μεγαλώνουν, το παράπονο "δεν με παίζουν" αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα. Μπορεί το παιδί σου να είναι πιο παρεξηγιάρικο, πράγματι. Αλλά αν αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία βιώνει, ίσως πρόκειται για την περίπτωση όπου το αφήνουν εσκεμμένα στην απ' έξω. Κι έτσι αρχίζει κάτι χειρότερο κι από τον καυγά...

"Παίξαμε αυτό που θες εσύ, τώρα σειρά μου!" effect

Το κυνήγι της εξουσίας και ο ρόλος του αρχηγού αγγίζει όλες τις ηλικίες. Σε μια παρέα παιδιών, υπάρχουν συνήθως τα παιδιά με ηγετικές τάσεις και εκείνα που πιο εύκολα θα ακολουθήσουν χωρίς να επιβάλλουν τη γνώμη τους και τα θέλω τους. Όταν υπάρχουν όμως περισσότεροι από ένας αρχηγός, είναι λογικό να φαγώνονται συνέχεια. Θέλουν να παίξουν μαζί, αλλά δεν συμφωνούν στο τι θα παίξουν. Αποφασίζουν να παίξουν πρώτα το ένα και μετά το άλλο. Είτε το πρώτο παιχνίδι κρατά περισσότερη ώρα από όση μπορεί να υπομείνει το παιδί που ήθελε κάτι άλλο, είτε δεν γίνεται σεβαστή η επιθυμία να αλλάξουν παιχνίδι ακόμα και μετά από ατελείωτες αντικειμενικά ώρες... Έτσι, αρχίζει ο καυγάς.

Δεν έχω απάντηση στο τι πρέπει να κάνεις. Ειδικά όταν τσακώνονται τα παιδιά μου μεταξύ τους τα χάνω τελείως. Ξέρω ότι αν επέμβω, το ένα θα θεωρήσει ότι δείχνω εύνοια στο άλλο. Αν αδιαφορήσω και πω "βρείτε τα μεταξύ σας", σημαίνει ότι είχα εγώ μια πολύ καλή ημέρα και δεν παρασύρθηκα, αλλά δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Συχνά όμως είναι η καλύτερη λύση! Αν αρχίζω να φωνάζω για να σταματήσουν, θα έχουμε όλοι μια άσχημη υπόλοιπη ημέρα. Αν φωνάξω πολύ, συμβαίνει η ισχύς εν τη ενώσει! Τα βρίσκουν μεταξύ τους και είμαι εγώ η κακιά! Αν όμως δεν τσακώνονται αδέλφια μεταξύ τους, αλλά το παιδί σου με τα άλλα παιδιά... Εκεί, το πράγμα δυσκολεύει! Ξεκινάς με gentle parenting, που δεν το εννοείς, #αλλάτινακάνουμε. Το gentle parenting κατά τη γνώμη μου, αδικεί το δικό σου παιδί. Γιατί αν ο άλλος γονέας δεν κάνει το ίδιο, στα μάτια των παιδιών φαίνεται ότι το μαλώνεις ευγενικά, άρα φταίει! Αν δεις και δεν πιάνει το gentle αρχίζεις τις απειλές "θα σε πάρω να φύγουμε!", "δεν θα ξανακανονίσουμε με τη Μαρία!". Και πάλι εδώ, σε περίπτωση όπου δεν φταίει το δικό σου παιδί ή που φταίνε και οι δύο, έχεις γίνει και πάλι ο κακός της ιστορίας. Θέλει πολλή οικειότητα με τον άλλο γονέα για να συμφωνήσετε στην αδιαφορία χωρίς δηθενισμούς. Το "Άσ'τα να τα βρούνε μόνα τους" και ο άλλος να συμφωνήσει είναι θείο δώρο.

Το σοβαρό ερώτημα όμως είναι το εξής: Είσαι από αυτούς που τελικά εύκολα θα ρίξει το φταίξιμο στο παιδί του; Να κάτι που στα χρόνια της μητρότητας άρχισα να διορθώνω με τον καιρό. Όταν το παιδί μου δεν ήθελε να μοιραστεί ένα παιχνίδι, προσπαθούσα να το πείσω να το κάνει. Να το δώσει. Ότι πρέπει να μοιραζόμαστε κλπ. "Μην κλαις, απλά θέλει να παίξει για λίγο και θα στο ξαναδώσει!", της έλεγα. Και την ίδια στιγμή το μετάνιωνα! Γιατί ήξερα ότι ήταν δουλειά του άλλου γονέα να σταματήσει το παιδί του από το να το πάρει και να το διδάξει ότι όταν θέλουμε κάτι ρωτάμε πρώτα πριν το πάρουμε! Οπότε γιατί μάλωνα το παιδί μου; Μα επειδή δεν μπορούσα να μαλώσω το ξένο παιδί (ενώ πολύ θα ήθελα!!!). Σταμάτησα να το κάνω και με χαρά πλέον της λέω "έχεις δίκιο. Έπρεπε να σε ρωτήσει πρώτα!".

Είναι απογοητευτικό πόσες φορές οι άλλοι γονείς σφυρίζουν αδιάφορα σε τέτοια περιστατικά, θεωρούν ότι το παιδί τους μπορεί να έχει ό,τι θέλει και όποτε θέλει κι όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να το ανεχόμαστε, "γιατί έλα μωρέ, παιδί είναι". Όταν λοιπόν, δεν υπάρχει κοινή αντιμετώπιση με τους άλλους γονείς, να μαζέψει ο καθένας το παιδί του ή να συμφωνήσετε ότι είναι καλύτερο να μην επέμβετε, τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να υπερασπίζεσαι το παιδί σου. Το να σε βλέπει και να σε ακούει να το υπερασπίζεσαι δημόσια είναι σημαντικό.

Καλά μαλλιοτραβήγματα και να θυμάστε, ότι οι πιθανότητες να τσακωθείτε και εσείς με τους γονείς αργά ή γρήγορα, είναι με το μέρος μου!