Κλείνει ένας πολύ ιδιαίτερος χρόνος για εμένα! Το 2023 ήταν πραγματικά μοναδικό από πολλές απόψεις. Ήταν ένα σημείο κομβικό, όπου έπρεπε να ψωνιστώ, να πιστέψω ότι μπορώ, να πιστέψω ότι αξίζω και να αποφασίσω να παραιτηθώ. Η δουλειά μου ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, όχι επειδή την αγαπούσα τόσο πολύ, αλλά επειδή με απασχολούσε πολλές ώρες. Τις ώρες που ήμουν εκεί και τις ώρες που με στεναχωρούσε σπίτι μου. Τα σαββατοκύριακα που έπρεπε να στερηθώ τα μικρά μου… Αλλά πιο πολύ από όλα με απασχολούσε ότι ήμουν μια χαμένη με όλη την έννοια της λέξης. Η σημαντικότερη στιγμή μου το 2023 ήταν στις 27 Απριλίου. Εκείνο το πρωί, που σηκώθηκα, ετοιμάστηκα για τη δουλειά, άφησα τα παιδιά μου στον παιδικό σταθμό, πάρκαρα και ανέβηκα στο γραφείο, πιστέψτε με, δεν ήξερα ότι ήταν η ημέρα που θα παραιτηθώ. Δεν μου είχε περάσει καθόλου από το μυαλό, πριν τις 11:00πμ. Στις 11:03 το είχα κάνει πραγματικότητα!
Σας έχω αφηγηθεί για την Παραίτηση, αλλά όχι για την ημέρα που το ξεφούρνισα. Σας έχω μιλήσει για το αποχαιρετιστήριο που ήρθε 1,5 μήνα μετά και τότε, επειδή ήταν φρέσκο, ήμουν κάπως μουδιασμένη και τα έβλεπα όλα ρόδινα. Όπως όταν πεθάνει κάποιος, ξαφνικά, αγιοποιείται. Εδώ να σημειώσω κάτι ακόμη όμως: Θα έφευγα ούτως ή άλλως, γιατί λίγους μήνες μετά έληγε το μειωμένο ωράριο και για τον μισθό που είχα, ας πούμε ότι δεν άξιζε να μου μεγαλώνουν τα παιδιά άλλοι. Όμως με τσίμπησε μια σφίγγα.
Ήταν που λέτε περίπου 11:00 το πρωί, όταν μιλώντας σε 2-3 τηλέφωνα απανωτά και σχεδόν ταυτόχρονα, έδινα τον καλύτερο εαυτό μου παριστάνοντας ακόμη μια φορά στην καριέρα μου τη Διπλωμάτη. Να μη μαλλιοτραβηχτούν μεταξύ τους οι πελάτες – αφεντικά*. Και βρέθηκα μπελγμένη, εννοείται χωρίς να το θέλω, αλλά και χωρίς να φταίω. Και τότε, ήρθε να προστεθεί στον όμορφο πολυετή μου πύργο των εξευτελισμών και των ύβρεων, ένα νέο «αστοδιάολο». Στο μεταξύ, είχα έναν καθρέπτη στο γραφείο, ακριβώς μπροστά μου. Κοιτάχτηκα καλά καλά. Είχα ισιώσει ωραία το μαλλάκι μου – πρωτοφανές για εμένα – φορούσα ένα μαύρο πουκάμισο με χρυσά κουμπιά της γιαγιάς μου παρακαλώ (timeless) και μαύρο παντελόνι. Καλή ήμουν. Γενικά έχω τη θεωρία ότι όταν πας να χωρίσεις κάποιον, πρέπει να είσαι στα καλύτερά σου. Εκείνη τη στιγμή είμαι σίγουρη ότι το είδωλό μου στον καθρέπτη με κοίταζε και περίμενε από εμένα μια αντίδραση που του αρμόζει. Άκουσα και άλλα. Άκουσα και κάτι για τους όρχεις του κυρίου αφεντικοπελάτη στην άλλη γραμμή. Παρότι δεν διαθέτω αυτά τα γεννετικά αξεσουάρ, απάντησα ότι κι εγώ εκεί τα γράφω. Στη συνέχεια, οδηγήθηκα προς το ΗR με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και ρίγη να διαπερνούν όλο μου το σώμα. «Ετοιμάστε τα! Ήρθε η ώρα!», είπα. Κατάλαβαν αμέσως τι εννοώ και πριν με διορθώσουν πρόσθεσα, «δεν είναι εν θερμώ, είναι τελείως εν ψυχρώ!». Ανακοίνωσα και την ημερομηνία αποχώρησης. «Στις 15 Ιουνίου, Ημέρα Γονιμότητας, τελική ημερομηνία». Διότι, η 15η Ιουνίου είναι μια ημερομηνία ορόσημο στην εν λόγω δουλειά, θα είχα βγάλει όλες τις υποχρεώσεις μου ως τότε, δεν θα κρεμούσα κανέναν. Και γενικά, έφυγα παιδιά με πολύ ψηλά το κεφάλι. Ίσως και τη μύτη μου τελικά, αλλά ήταν fair play μέχρι το κόκαλο.
Ο αφεντικοπελάτης μου δεν χόρτασε το βρίσιμο που μου έριξε στο τηλέφωνο, ήθελε και από κοντά. Σε γενικές γραμμές, όταν συνέβαιναν τέτοια σκηνικά, είτε έφταιγα είτε όχι (κι εδώ να πω ότι σχεδόν ποτέ δεν έφταιγα κι αν θέλετε πιστέψτε το!), ένιωθα μια στιγμιαία ανακοπή. Αν με διαβάζει κάποιος από τα πελατοαφεντικά μου, θα ήθελα να σας μεταφέρω πως ακριβώς νιώθουμε ότι ξεσπάτε τα νεύρα και την κακοτροπιά σας πάνω μας. Υπάρχει ένα έντονο σφίξιμο στην καρδιά, σα να σταματάει για λίγο και αμέσως μετά ταχυκαρδία. Το κεφάλι αντίστοιχα, σαν να το σφίγγει ένα αόρατο στεφάνι γύρω του και μετά ένα μούδιασμα που δεν σε αφήνει να αντιδράσεις. Σα να περιέλουσες το εσωτερικό του κρανίου με αναισθητικό, σαν αυτό των οδοντιάτρων. Ο λαιμός στεγνώνει κι αυτό σε πνίγει, συνάμα σου ανεβαίνει η πίεση και η όλη ένταση στο ιγμόρειο. Αυτό σε κάνει πολλές φορές να βουρκώσεις ή να ξεσπάσεις σε κλάματα. Νιώθεις έναν ανεξήγητο και απροσδιόριστο φόβο. Έναν εξευτελισμό. Νιώθεις κακοποίηση, δηλαδή ντροπή και θυμό την ίδια στιγμή. Νιώθεις ανήμπορος. Είσαι ένα μικρόσωμο ξωτικό απέναντι σε έναν γίγαντα bully. Αυτά τα λίγα μπορώ να θυμηθώ, είναι αρκετά δυσάρεστο πάντως.
Μετά το round 2 ξεχεστήριο, έχοντας πάρει από ώρας την απόφαση και άρα χαμογελαστή σαν να με στολίζουν με άνθη αντί για κατσάδα, νιώθοντας πολύ σίγουρη ότι δεν έφταιξα πουθενά, αλλά λέγοντας ότι «οκ αναλαμβάνω την ευθύνη», νιώθοντας πολύ υπερήφανη παρότι υπήρχαν τουλάχιστον 7 μάρτυρες την ώρα που με κατσάδιαζαν και ούτε ένας δεν επενέβη να βάλει τα πράγματα στη θέση τους… Μετά από όλα αυτά, επέστρεψα στη θέση μου, υπέγραψα τα έντυπα αποχώρησης και για την υπόλοιπη ημέρα μου, αλλά και τον υπόλοιπο ενάμισι μήνα μου εκεί, εργάστηκα, σαν να επρόκειτο να μείνω εκεί για πάντα. Όπως πάντα.
Δεν κρατάω καμία κακία στον αφεντικοπελάτη γιατί μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσα να έχω για το 2023. Μια κλωτσιά που με πέταξε άθελά του έξω, όσο κοντοστεκόμουν στο κατώφλι και σκεφτόμουν αν θα περάσω την πόρτα της εξόδου. Σαν τους πρωτάρηδες που κάνουν ελεύθερη πτώση και κοντοστέκονται στη θέα του χάους και χρειάζονται τον εκπαιδευτή να τους δώσει μια σπρωξιά. Αυτή η σπρωξιά ήταν για εμένα το τελευταίο «αστοδιάλο» που μου είπαν στη δουλειά. Ξέρω να βρίζω καλύτερα, πολύ ευφάνταστα και μου ήταν πολύ επίπονο όλα αυτά τα χρόνια να μη μπορώ να απαντάω!
Πέρασαν 6 μήνες, δεν το έχω μετανιώσει ούτε για ένα κλάσμα δευτερολέπτου. Απάντησα μια και για πάντα με αυτό το τελευταίο άρθρο για το 2023. Εύχομαι όσοι αισθάνονται όπως αισθανόμουν εγώ και είναι στο κατώφλι, να τους έδωσα μια μικρή σπρωξιά σήμερα, με κατεύθυνση προς το καλύτερο 2024 που μπορούν να σχεδιάσουν.
*Πελάτες-αφεντικά: Στην περίπτωσή μου ήταν 2 σε 1. Ήταν αφεντικά γιατί ήταν μέτοχοι, ήταν πελάτες γιατί αυτοί φέρνουν τους πελάτες στην εταιρεία. Τρέχα γύρευε.