Φέτος το Πάσχα δεν θα πηγαίναμε πουθενά, ούτως ή άλλως, λόγω του μωρού. Παραήταν μικρό για να ταξιδέψει, αλλά ακόμη και για να πάει στην εκκλησία (ή να κρατήσει λαμπάδα. Το τονίζω για τη μέλλουσα χαζονονά που επιμένει να της πάρει λαμπάδα). Θα μέναμε σπίτι, αυτό ήταν το σχέδιο και έγινε πράξη, και μαζί μας, θα μείνει σπίτι της και όλη η Ελλάδα. #ΜένουμεΣπίτι
Αυτό θα πει ενότητα! Ώρες ώρες πιστεύω ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω μου στ’ αλήθεια. Το έχετε πάθει κι εσείς; Πολλές συγκυρίες με βρήκαν σε κατάλληλη ηλικία και σε κατάλληλες στιγμές, αλλά αυτό είναι μια σκέψη που θα αφήσω να φύγει, γιατί σήμερα είναι άλλο το θέμα αυτού εδώ του μπλόγκ.
Θέλω να αφιερώσω λίγες λέξεις για τα Πάσχα μου έως τώρα, γιατί μέχρι τώρα ήταν οι αγαπημένες μου διακοπές, τουλάχιστον αυτά που θυμάμαι πεντακάθαρα. Κι αυτό ξεκινάει από το 2003, όπου έκτοτε δεν έχω περάσει τέτοιες μέρες στην Αθήνα ποτέ.
2003, Αθήνα: Το τελευταίο Πάσχα στην Αθήνα που θυμάμαι. Στον Αγ. Νεκτάριο στη Βούλα, με την Ειρήνη που μόλις είχαμε ανακαλύψει ότι μένουμε κοντά, ότι οι κρυφοί μας έρωτες είναι εξωσχολικά κολλητοί και γενικά μόλις ξεκινούσε η φιλία μας. Θυμάμαι να κυκλοφορούμε στη Γλυφάδα πάνω-κάτω, με γυαλιά ηλίου εγώ, μέσα στη νύχτα. Και τρώγαμε πίτσα, σχεδόν κάθε μέρα. Και βάφλα. Και είχαμε από τότε καταλάβει, ότι «αν η κοιλίτσα σου είναι γεμάτη, όλα θα πάνε καλά». Ούτε ξέρω γιατί, ούτε θυμάμαι τι λέγαμε, θυμάμαι μόνο ότι κλαίγαμε από τα γέλια και ήμασταν πολύ ευτυχισμένες που βρήκαμε η μια την άλλη. Είμαστε ακόμη ευτυχισμένες που βρήκαμε τότε η μια την άλλη και περνάμε μαζί όλες τις δυσκολίες της ζωής, ακόμη και την καραντίνα.
2004, Κρήτη. Έδινα Πανελλήνιες Β’ Λυκείου, ήταν προγραμματισμένο να περάσω τις διακοπές του Πάσχα με τον μπαμπά μου (ξέρετε, εμείς τα παιδιά χωρισμένων γονιών το έχουμε σαν λοταρία με ποιον θα περάσουμε τις γιορτές κάθε φορά). Ο μπαμπάς βέβαια, δεν τρώει μαγειρίτσα, από εκκλησία ούτε απ’ έξω και γενικά δεν έμοιαζε καθόλου με Πάσχα. Ταξίδεψα με όλα μου τα βιβλία, νομίζω δεν άνοιξα κανένα ωστόσο. Κάτι έχει αυτή η Κρήτη που μου παίρνει τα μυαλά!
2005, Πάρος. Σε λιγότερο από 2 μήνες μετά έδινα Πανελλήνιες. Ταξίδεψα για ακόμη μια φορά με όλα μου τα βιβλία, κι αυτή τη φορά φίλοι μου, διάβασα, ευτυχώς. Όμως αυτό το Πάσχα είχε κάτι πολύ πιο ιδιαίτερο από τις Πανελλήνιες! Ήταν η πρώτη φορά που θα μέναμε στο σπίτι στην Πάρο! Καταφθάσαμε με τη μαμά, η ώρα θα ήταν 12:00 το μεσημέρι, όταν άνοιξε για πρώτη φορά η πόρτα του σπιτιού μας. Μύριζε καινουργίλα, μια μυρωδιά που μεταφράζεται ως γδαρμένο φρέσκο ξύλο και πλαστική μπογιά. Μυρίζει καλύτερα από αυτό που «ακούγεται». Καταμεσής του σπιτιού, στοιβαγμένα όλα τα έπιπλα και οι ηλεκτρικές συσκευές, τίποτα δεν ήταν στη θέση του. Μόνο μας είχαν κάνει τη χάρη να βάλουν στην πρίζα το ψυγείο, αν θυμάμαι καλά. Τα έπιπλα, οι κούτες και τα λοιπά τσιμπράγκαλα ήταν πασπαλισμένα, σαν κουραμπιέδες, με κοκκινόχωμα! Της μαμάς της ήρθε τρέλα, έβριζε Θεούς και Δαίμονες, καθότι – σημαντική λεπτομέρεια- είχε πληρώσει για να μας το καθαρίσουν! Πιάσαμε δουλειά αμέσως, να «σμπρώχνουμε» τα έπιπλα, να καθαρίζουμε, να τρίβουμε, να ξανακαθαρίζουμε, να ανοίγουμε κούτες, να τακτοποιούμε… Μας πήρε η νύχτα και το πήγαμε non-stop, και η κούραση ήταν απερίγραπτη. Ούτε νερό δεν είχαμε πιεί όλη την ημέρα. Η πείνα είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο, αλλά η μαμά, όπως κάθε μητέρα του κόσμου, είχε προνοήσει να φέρει φαγητό από την Αθήνα – γιατί που να βρίσκαμε εκείνη την ώρα φαγητό στο χωριό (αναρωτιέμαι γιατί δεν σταματήσαμε ούτε για να πάμε σούπερ μάρκετ όσο προλαβαίναμε, τόσο λύσσα μας είχε πιάσει; Δεν θυμάμαι). Το στομάχι φτιόγκος, να κολλάει πίσω στην πλάτη, οι σιελογόνοι να έχουν σκυλιάσει και η μητέρα να εμφανίζει ένα ταπεινό αβοκάντο και λίγο σολωμό. Γιατί είναι πολύ chic η μητέρα και έφερε αυτά τα πολύ χορταστικά «για 2 άτομα που έχουν ξεσκιστεί να καθαρίζουν» σνακ. Είκοσι χρόνια μετά, ακόμη αυτό έχω να θυμάμαι και να γελάω… Και φυσικά θυμάμαι ακόμη τη μυρωδιά, την καινουργίλα, σαν χθές.
2006, Πάρος. Πρωτοετής, πολύ πιο χαλαρή, μαζί και το αγόρι μου. Φαντάζομαι τότε θα μου φαινόταν το καλύτερο Πάσχα της ζωής μου! Τι άλλο θέλεις στα 18; Να έχεις μπει στη σχολή των ονείρων σου, χωρίς διάβασμα, με το γκόμενο. Τώρα που το θυμάμαι βέβαια μου φαίνεται τελείως αδιάφορο και συμβουλεύω τα νέα παιδιά να μην κάνετε αυτά τα λάθη. Τι δουλειά έχεις μωρή να κάνεις Πάσχα με το γκόμενο πρώτο έτος Πανεπιστημίου; Και πότε θα ξεσαλώσεις; Εκείνο το Πάσχα ξεκίνησε η παράδοση να κάνω στις πασχαλινές διακοπές το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα.
2007 - 2010, Πάρος. Χωρίς το προηγούμενο αγόρι, αλλά ούτε και με το νέο αγόρι (το οποίο μαντέψτε! Ήταν το Πτι Κερ!!!). Για να μην γράψω φλυαρίες, από το 2007 έως το 2010 το Πάσχα στην Πάρο γινόταν ολοένα και καλύτερο. Αυτά τα Πάσχα τα πέρασα με την Κλαίρη και άλλους γνωστούς και φίλους, αλλά κυρίως με την Κλαίρη – Καλαμάρι μου. Κάποιες χρονιές, η κάθε μια σπίτι της, άλλες στο ίδιο σπίτι και κάθε πρωί μαζί στη Νάουσα για πορτοκαλάδα στην ταράτσα του Insomnia και μετά καμιά βουτιά στη θάλασσα, τα βράδια αυστηρό γλεντοκόπημα στο Shark και στο Agosta και καμιά φορά στο Linardo. Όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια μας κυριολεκτικά, νομίζω από τις ωραιότερες στιγμές που έχω ζήσει ποτέ, με ατάκες μακράν καλύτερες και από τις πιο κωμικές ελληνικές σειρές… Πολλές πολλές αναμνήσεις, πολλές περιπέτειες. Να φέρνουμε βόλτα όλο το νησί με το παλιό Passat του παππού, που είχε κολλήσει μέσα μια συγκεκριμένη κασέτα με cult μουσική όπως «το Κάτι» της Καιτούλας. Κυνηγητό στα στενά για να ξεφύγουμε από τον –ίσως όχι και τόσο κατά φαντασία μας- Γουαδελουπιανό βιαστή. Πολύ κακές φιλικές συμβουλές που ξεκινάνε και τελειώνουν πάντα, «σαν φίλη σου θα σου έλεγα να μη το κάνεις… Αλλά σαν Κλαίρη… Πάμε, θα το κάνουμε μαζί». Θολές μεθυσμένες αναμνήσεις, όπως «μα ποιος άφησε εκεί τα σκουπίδια –αχ-καλέ-άνθρωπος-είναι!». Κι επιτραπέζια και «και μια και δυό- και τρείς κι οχτώ», και tutorials πώς να φλερτάρετε σε ένα μπαρ και τόσα ακόμη… Ναι, τα καλοκαίρια μου στην Πάρο ήταν πολύ όμορφα και ιδιαίτερα, αλλά οι πασχαλινές διακοπές ήταν ασύγκριτα οι πιο δυνατές μου συγκινήσεις.
Από το 2011 και μετά λίγο άλλαξε το πράμα όμως…
(συνεχίζεται Μέρος Β’)