top of page
Εικόνα συγγραφέαAlexia Zervoudi

WMD: Είναι μαμά εκείνη που ποτίζει τα λουλούδια του γείτονα όσο εκείνος λείπει;

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, θα ήθελα να μοιραστώ τη δική μου ιστορία μητρότητας. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο σαν ιστορία, δεν θα γινόταν σε καμία περίπτωση ταινία ή βιβλίο. Ευτυχώς. Ευτυχώς κάποιες φορές είναι όλα συνηθισμένα!


Ήμουν από αυτά τα κοριτσάκια που στα 20 πιστεύουν ότι δεν θέλουν παιδιά. Ότι τα παιδιά είναι ενοχλητικά! (ακόμα το πιστεύω παρότι έχω δύο!). Ότι είναι καλύτερο για εμένα, να έχω δύο σκυλιά και ότι η μητρότητα με την παραδοσιακή της έννοια δεν μου ταιριάζει. Ήμουν χαζή; Ναι, ήμουν! Έγινα μαμά και είναι υπέροχο; Ναι! Σημαίνει αυτό ότι πρέπει όλες να κάνετε παιδιά για να είναι η ζωή σας υπέροχη; Φυσικά και όχι! Αλλά ας το πιάσουμε από την αρχή…

Πότε σου ξυπνάει το μητρικό ένστικτο; Κατά τη γνώμη μου, και κατά τη δική μου αυτοσχέδια στατιστική και εμπειρία, πράγματι το πέρασμα στα «άντα» είναι μια πρώτη πρόκληση. Είναι μια ηλικία σταθμός όπου η απόκτηση παιδιού αρχίζει να φαντάζει πιο ρεαλιστική ή πιθανή. Υπάρχει βιολογικό ρολόι ή είναι μια κοινωνική επιρροή στο χαρακτήρα μιας γυναίκας; Για τον καθένα, οι απαντήσεις που σχετίζονται με τη γονεικότητα είναι προσωπική υπόθεση.


Περνώντας το κατώφλι των 30, άρχισα να σκέφτομαι ότι θα ήθελα κάποια στιγμή ένα παιδί. Ήμουν σε μια καλή σχέση, ζούσαμε ήδη μαζί δύο χρόνια, ενώ ήμασταν ήδη πάνω από 10 χρόνια μαζί (αστεφάνωτοι!) υπήρχε αγάπη, το σημαντικότερο κριτήριο δηλαδή, και θεωρητικά, ήμασταν γόνιμοι, σε μια καλή ηλικία για να γίνουμε γονείς. Χωμένοι ο καθένας μας στη δουλειά του, η φάση των ξέφρενων πάρτυ είχε αρχίσει να ξεθωριάζει, ενώ κάποιοι φίλοι μας είχαν ήδη παιδί. Οι περισσότεροι όχι ακόμα, αλλά κάποιοι είχαν. Όλα έπαιξαν το ρόλο τους όταν είπαμε πως τώρα, είναι μια καλή στιγμή να το δοκιμάσουμε.


Σε εκείνη την περίοδο, εργαζόμουν πάνω σε ένα project που αφορούσε την Εξωσωματική Γονιμοποίηση και το λανσάρισμα μιας κλινικής υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

Έχετε ακούσει από γιατρούς, να λένε, πως στη διάρκεια των σπουδών τους, καθώς διάβαζαν για όλων των λογιών τις ασθένειες, έψαχναν να βρουν συμπτώματα από αυτά που διάβαζαν και νόμιζαν συνέχεια όχι έχουν κάποια πάθηση; Κάπως έτσι κι εγώ δεν μπορούσα να μείνω ανεπηρέαστη από τα θέματα της ΙVF… Οπότε, όταν άρχισαν να περνούν οι πρώτοι μήνες προσπαθειών*, άρχισα να ανησυχώ, με έναν τρόπο λίγο πιο παρανοϊκό, από όσο θα ανησυχούσε μια οποιαδήποτε άλλη γυναίκα. Γιατί η αλήθεια είναι, πως γνώριζα θέματα υπογονιμότητας σε άτομα της ηλικίας μου και όχι όπως κάποιοι πιστεύουν, πως την υπογονιμότητα τη συναντάς μόνο σε μεγάλες ηλικίες ή σε ζευγάρια με κάποιο παράγοντα υπογονιμότητας που ήδη γνωρίζουν. Και γενικότερα, η άγνοια είναι ευτυχία.


Μετά τους πρώτους 3 μήνες με έπιασε υστερία… Από εκεί που δεν ήθελα και μετά είπα ότι δεν θα με χάλαγε, είχα φτάσει στο ότι δεν ξέρω πως θα ζήσω αν δεν τα καταφέρω. Υπερβολές. Έκανα ένα σωρό αχρείαστες εξετάσεις, πήρα ό,τι βιταμίνη υπήρχε, έκανα διαλογισμό με ενεργειακές πέτρες… ξαφνικά, ήθελα πάρα πολύ ένα παιδί. Ξαφνικά ήταν σκοπός της ζωής μου να μείνω έγκυος. Και κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι προκάλεσα τη μοίρα μου όταν με τόση αυθάδεια έλεγα στα 20 μου ότι δεν θέλω παιδιά!


Φόρτωνα τη μαυρίλα μου στους γονείς μου, στο σύντροφό μου, στις φίλες μου και στον άγιο άνθρωπο, το γυναικολόγο μου. Κανείς τους δεν έδειχνε να ανησυχεί όσο εγώ… Ώσπου, τον 6ο μήνα πια, έχοντας πείσει τον εαυτό μου ότι δεν θα γίνει ποτέ, έμεινα έγκυος!

Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στη σύλληψη, δεν είχα κανένα θέμα υγείας και το διάστημα αυτό, των 6 μηνών μέχρι το θετικό τεστ, για μια γυναίκα 31 ετών, θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό.


Η εγκυμοσύνη κυλούσε φυσιολογικά, παρότι ανά διαστήματα, άκουγα κάτι ότι έπαθε μια γνωστή γνωστών και με έπιανε φόβος μην το πάθω κι εγώ. Είχα τρομερή αγωνία να ακούσω την καρδιά του εμβρύου, και πριν από κάθε σημαντική εξέταση το ίδιο. Αυχενική διαφάνεια, να διαπιστώσεις ότι το παιδί είναι γερό… Υπέρηχος β’ επιπέδου, να διαπιστώσεις αν το παιδί είναι αρτιμελές… Και μέχρι τη στιγμή που το κράτησα αγκαλιά. Γεννήθηκε ένα υγιέστατο μωρό, αλλά τότε κατάλαβα, ότι οι φόβοι δεν θα σταματήσουν ποτέ. Θα ανησυχώ πάντα για το παιδί μου, για την υγεία του και για την ευτυχία του και αυτό ακριβώς, σημαίνει να είσαι γονιός, είτε το έχεις γεννήσει, είτε όχι… Είτε έχεις προσπαθήσει πολύ να το αποκτήσεις, είτε λίγο είτε και καθόλου κι απλώς σου έτυχε! Δεν θα ξανακοιμηθείς ποτέ, και δεν θα ξανακοιμηθείς πιστεύοντας ότι αν δεν ξυπνήσεις δεν θα αλλάξει τίποτα στον κόσμο… Και αρχίζεις να παίρνεις τον εαυτό σου πιο σοβαρά, γιατί τώρα πια, η ευημερία σου δεν αφορά μόνο εσένα, αλλά και το παιδί σου.

Υπήρχαν βράδια που κρατώντας το μωρό μου αγκαλιά δάκρυζα χωρίς λόγο… Από ευτυχία, από ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια, να λέω στον εαυτό μου ότι ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω… και από αγωνία. Αν θα είμαι τυχερή, να είμαι αρκετά γερή ώστε να το μεγαλώσω… Να μη μας συμβεί κάτι στη διαδρομή και το αφήσω μόνο του…

Και όχι μόνο έγινα μαμά, ενώ πίστευα ότι δεν ήθελα - και αργότερα ότι δεν μπορούσα… Αλλά πλέον ήθελα οπωσδήποτε να κάνω και δεύτερο παιδί. Έτσι, πριν το πρώτο μου παιδί γίνει 2 χρονών, ήρθε στον κόσμο το 2ο μωρό.

 

Φτάνοντας στο σήμερα, έχω δύο κοριτσάκια 2,5 και 4 ετών. Είναι αλήθεια πως τον περισσότερο χρόνο μου τον αφιερώνω σε εκείνες! Έχουμε ζήσει τόσα πράγματα μαζί κι όμως, ξέρω, ότι δεν θα θυμούνται τίποτα ή σχεδόν τίποτα από όλα αυτά.. Είναι πολύ μικρές ακόμα! Υπάρχει λοιπόν μια μεγάλη κόντρα συναισθημάτων και σκέψεων μέσα μου… Από τη μια, όσο παρούσα κι αν είμαι, όσες φωτογραφίες κι αν βγάλω, όσο χρόνο κι αν αφιερώσω, νιώθω ότι δεν είναι αρκετό και πως ο χρόνος περνάει γρήγορα και οι στιγμές χάνονται…. Και με πιάνει ένας πανικός ότι δεν ρουφάω την κάθε στιγμή όπως θα ήθελα. Κι από την άλλη, με ευχαριστεί τόσο πολύ που μεγαλώνουν και η επικοινωνία μας γίνεται πιο ουσιαστική και που ξέρω ότι από τώρα και στο εξής, θα θυμούνται όσα ζούμε μαζί… θα γίνονται πιο ανεξάρτητες… Αλλά μην ξεγελιέστε! Ο φόβος είναι πάντα κρυμμένος μέσα μου, απλώς αλλάζει μορφή… Μην αρρωστήσουν, μη χτυπήσουν, μην πληγωθούν, μη χαθούν…


Και όλη αυτή η εσωτερική ένταση και τα μεγάλα συναισθήματα, εντείνουν την κούραση, κυρίως την ψυχική κι αυτή η κούραση συχνά μεταφράζεται σε νεύρα και δυσανασχέτηση. Θα νευριάσω, θα φωνάξω, θα μαλώσω... Θα ήθελα να εξαφανιστώ για λίγες ώρες! Όχι κάθε ημέρα… Αλλά σχεδόν κάθε δύσκολη ημέρα. Το έχω γράψει πολλές φορές στο blog μου και συζητάω ανοικτά για αυτό, δεν το κρύβω προσπαθώντας να δείχνω ότι είμαι η τέλεια μαμά, γιατί δεν είμαι. Και δεν ξέρω και καμία να είναι! Μέχρι να γίνω μαμά, πίστευα ότι η τέλεια μαμά που τα έκανε όλα σωστά, ήταν η δική μου μαμά! Ξαφνικά όμως, κατάλαβα ότι ούτε εκείνη είναι τέλεια… Ούτε εκείνη είχε όλες τις απαντήσεις, ούτε εκείνη γνώριζε τα πάντα, ούτε εκείνη ήταν πάντα τόσο ευτυχισμένη επειδή και μόνο είχε παιδί! Είχε κι εκείνη τρομερές αγωνίες, δυσκολίες να με διαχειριστεί, να πάρει αποφάσεις για εμένα… Αγωνία να με φτάσει σε μια ηλικία όπου θα μπορούσα να ζήσω χωρίς εκείνη. Επομένως, εικάζω πως από όλες μας περνούν αυτές οι σκέψεις και οι φόβοι από το μυαλό. Κάποιες τις εκφράζουμε και κάποιες όχι… Μπορεί να τα έχεις σκεφτεί και να τα έχεις νιώσει και να θεωρήσεις ότι αν τα πεις παραέξω θα σε πουν τρελή! Ε ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ ΛΟΙΠΟΝ!!! Είμαστε όλες τρελές!


Ό,τι κι αν επιλέξεις να κάνεις σε αυτή τη ζωή, υπάρχει μια μορφή κακής κριτικής… Αν είσαι εργαζόμενη μαμά, θα ακούσεις συγκαλυμμένα ή ανοιχτά, πως είναι πιο εύκολο να πηγαίνεις και να ξεκουράζεσαι στη δουλειά ενόσο άλλοι φροντίζουν τα παιδιά σου… Αν είσαι μαμά που άφησε τη δουλειά της για να τα μεγαλώσει… ότι σιγά δεν κάνεις και τίποτα όλη μέρα! Αν είσαι χωρισμένη μαμά, ότι ήσουν ανάξια να κρατήσεις το γάμο σου και ότι δεν έπρεπε να χωρίσεις για χάρη του παιδιού σου! Αν είσαι παντρεμένη, γιατί γκρινιάζεις αφού τα έχεις όλα, αφού έχεις τον άντρα σου να σε βοηθά ή γιατί δεν χωρίζεις αφού γκρινιάζεις κι έχεις παράπονα… Αν έχεις ένα παιδί, γιατί δεν κάνεις δεύτερο; Αν έχεις δύο, τι το ήθελες το 2ο αφού ζοριζόσουν με το 1ο… Αν έχεις πάνω από 2, είσαι τρελή, είσαι μαζόχα, είσαι κουνέλα, ή δεν έχεις καθόλου το δικαίωμα να παραπονιέσαι πια σύμφωνα με την Άγραφη Βίβλο της Κάρεν και της κάθε Κάρεν.


Είμαι ευγνώμων για τα δύο μου παιδάκια και παρόλ’αυτά  γκρινιάζω πάρα πολύ κι αυτό δεν έχει σημασία στο τέλος της ημέρας. Μπορούν να συμβαίνουν παράλληλα! Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο κορίτσι των 20 ετών που δεν ήθελε παιδί. Ας μιλήσουμε για το κορίτσι που έγινε 30 και συνέχισε να μην θέλει και θα γίνει 40 και ακόμη μπορεί να μη θέλει και να μη θελήσει ποτέ. Όπως είμαι η πρώτη που θα σου πει ότι είναι πολύ ωραίο να έχεις 2 παιδιά… και η πρώτη που θα σου πει ότι είναι πολύ ωραίο να έχεις μόνο 1, και δεν θέλεις 2ο γούστο σου και καπέλο σου. Και αν δεν θέλεις καθόλου παιδιά, ακόμη πιο μπράβο σου γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις βρει την ευτυχία και τον εαυτό σου σε κάτι άλλο. Που στην τελική, αυτή είναι η ουσία της ζωής! Να τη ζήσεις όπως σε ευχαριστεί!


Μια γυναίκα δεν είναι σπουδαία απλώς και μόνο επειδή έγινε μαμά. Δεν είναι πιο σημαντική από μια γυναίκα που δεν έχει παιδί. Ούτε πιο σπουδαία, ούτε πιο ευτυχισμένη, αν αυτή είναι η επιλογή της. Η ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση και η οποιαδήποτε σύγκριση είναι περιττή και άστοχη. ΑΛΛΑ: Χθες, διάβασα ένα post για την ημέρα της μητέρας: χρόνια πολλά σε γυναίκες …. (με διάφορες περιπτώσεις παιδιών) και που μεγαλώνουν σκύλους και γάτες ή που ποτίζουν τα λουλούδια του γείτονα όταν εκείνος λείπει διακοπές… Δηλαδή, όταν μια γυναίκα είναι φροντιστική και καλός άνθρωπος, θα πρέπει να γιορτάζει την ημέρα της μητέρας. Αυτό από μόνο του, δείχνει την ενοχικότητα της κοινωνίας και την ανάγκη της να βαφτίσει οπωσδήποτε «μητέρα» μια γυναίκα που δεν έχει παιδί. Αν φροντίζεις ένα ζώο μπράβο σου. Αλλά όχι, δεν είσαι μητέρα! Και δεν έχεις καμία ανάγκη να γιορτάζεις την ημέρα της Μητέρας, όπως εγώ δεν γιορτάζω την Παγκόσμια Ημέρα Δίδυμων Αδελφών γιατί δεν έχω δίδυμο αδέλφι.  Δεν είναι κακό να μην είσαι μητέρα και δεν θα πρέπει να νιώσεις αμήχανα την Ημέρα της Μητέρας και να σου βρουν οπωσδήποτε έναν λόγο για τον οποίο θα μπορούσες να γιορτάσεις. Αυτή είναι η γνώμη μου… Αλλά εδώ που τα λέμε, κι εγώ που είμαι μητέρα, δεν ένιωσα κάτι διαφορετικό χθες που ήταν η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, ούτε βγήκα τρέχοντας στο δρόμο με λουλούδια στα μαλλιά να το φωνάζω, ούτε απαιτώ περισσότερο σεβασμό από κανέναν επειδή έχω παιδιά. Εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ… και αυτές οι Παγκόσμιες Γιορτές κάπου έχουν χάσει το νόημά τους…


Να γιορτάζουμε τη ζωή, όσο μπορούμε, με όποιους έχουμε επιλέξει να τη ζούμε…

18 Προβολές0 Σχόλια

Πρόσφατες αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων

コメント


bottom of page