Χριστουγεννιάτικες απολύσεις: Οι παθογένειες των (όχι και τόσο μικρών) ελληνικών επιχειρήσεων

Οι απολύσεις (και οι παραιτήσεις) του Δεκεμβρίου έχουν τη δική τους ιστορία και πρέπει να ακουστεί. Αν το σκέφτεσαι σοβαρά, δες αυτό το άρθρο σαν οιωνό για να το κάνεις. Πρώτα από όλα, ρώτα τον εαυτό σου: Πόσο μισείς τη Δευτέρα από το 1 μέχρι το 10;

Ποιος άνθρωπος φαντάζεσαι ότι κάθεται χαιρέκακα στην καρέκλα του γραφείου του, σχεδιάζοντας να σε απολύσει επειδή τον νευρίασες σε προσωπικό επίπεδο; Μα φυσικά, ο Έλληνας εργοδότης. Όχι, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, αλλά η παθογένεια των ελληνικών επιχειρήσεων έχει μεγάλο δείγμα από δαύτους να «υπερηφανευτεί». Δηλαδή, ένας σοβαρός κατά τον κόσμο επαγγελματίας, επειδή δεν γουστάρει τη φάτσα σου, ή τέλος πάντων κάτι δεν του αρέσει γενικότερα, που όμως δεν έχει σχέση με την απόδοσή σου στην εργασία και τη δική σου επαγγελματική συμπεριφορά (τυπική ευγένεια, συνέπεια κ.λπ), πιστεύει ότι θα σε τιμωρήσει, θα σου κάνει "κακό", με το να σε απολύσει. Κι εσύ φοβάσαι μήπως το κάνει. Ή μάλλον, φοβόσουν μέχρι που το έκανε και τότε, τι ανακάλυψες; Ότι δεν σου έκανε τίποτα.

Δεν ξέρω κανέναν που να έφυγε με τον ένα (απόλυση) ή τον άλλο τρόπο (παραίτηση) και να χάθηκε. Να μη βρήκε κάποια άλλη δουλειά. Να μη χαμογέλασε ξανά. Για την ακρίβεια, ξέρω πολλούς, που σώθηκαν φεύγοντας από το τοξικό περιβάλλον και έζησαν μια πολύ καλύτερη ζωή στο σύνολό της, όταν απαλλάχτηκαν από το τοξικό εργασιακό τους περιβάλλον.

Κι επειδή πλησιάζει το τέλος της χρονιάς, νομίζω είμαστε πιο επίκαιροι από κάθε άλλη στιγμή να το σχολιάσουμε. Γιατί τέλος του χρόνου, γίνεται η εκκαθάριση και στο προσωπικό. Χρονιάρες μέρες; Ναι, αμέ. Ακόμη καλύτερα. Νομίζουν ότι θα περάσεις μαύρα Χριστούγεννα και θα σου στερήσουν τις ψωροδεκάρες από τα δώρα και τα επιδόματα αδείας της επόμενης χρονιάς. Μη βγάζεις κομπιουτεράκι. Ψωροδεκάρες είναι μπροστά στην ψυχική και σωματική σου υγεία.

Ουκ ολίγες φορές, φίλοι και γνωστοί, χωρίς να το περιμένουν, δηλαδή χωρίς να έχει γίνει "κάτι", απολύθηκαν από την εργασία τους τις τελευταίες ημέρες του χρόνου.

Δεν έχω απολυθεί ποτέ. Δεν είναι κάτι να παινευτείς, είναι όμως αλήθεια. Από όλες μου τις δουλειές έφυγα μόνη μου, πάντα με επαγγελματισμό, ποτέ τσακωμένη. Πάντα με ψηλά το κεφάλι, γνωρίζοντας ότι έχω προσφέρει τον καλύτερο εαυτό μου. Ακόμη κι αν ευχόμουν να απολυθώ σε κάποιες περιπτώσεις, η ευχή δεν έπιασε. Δεν είναι όμως μόνο ότι έκανα καλά τη δουλειά μου. Ούτε επειδή ήμουν πρόβατο, όπως κάποτε στο σχολείο. Αντιθέτως, η συμπεριφορά μου ξέφευγε κάποιες φορές από αυτό που πριν σας ονόμασα «τυπική ευγένεια». Κάπου βόλευα! Αυτό είναι.

Είναι εύκολο να με καταλάβεις αν δουλέψεις μαζί μου λίγο καιρό. Ξέρεις ότι στις πιο δύσκολες στιγμές θα έχω ανεξάντλητο χιούμορ, ότι θα φωνάξω και θα γκρινιάξω και την επόμενη ημέρα θα το έχω ξεχάσει. Δεν κρατάω κακίες.

Δεν παθαίνω εμμονή με κανέναν, γιατί στη βάση μου δεν με ενδιαφέρει κανείς τόσο πολύ. Ήμουν λοιπόν, ένα εξημερωμένο θηρίο, που και που είχα τα ξεσπάσματά μου, αλλά στο τέλος, ήμουν βολική. Έβγαζα τη δουλειά από προσωπικό πείσμα και το μόνο που διεκδικούσα ήταν καλές συνθήκες στο γραφείο. Δεν έχω ζητήσει αύξηση ποτέ, παρότι ήμουν τραγικά ριγμένη για τη δουλειά που έβγαζα και τη θέση που είχα. Πολύ βολικό δε νομίζεις; Άξιζε να υποστούν λίγη γκρίνια για να με κρατήσουν.

Υπήρχαν κι άλλοι σαν εμένα. Μιλλένιαλς. Μαθημένοι στα λίγα, εξασκημένοι στην κακή συμπεριφορά, την αχαριστία την κάναμε τσίχλα, τη μασούσαμε και τη φτύναμε όταν έχανε τη γεύση της. Κι ύστερα, ήρθαν οι GEN Z, που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους και πρώτα από όλα διεκδικούσαν. Μισθό, άδειες, τηλεργασίες... Κι εμείς οι Μιλλένιαλς, τους βλέπαμε με κακό μάτι. Τους είπαμε τεμπέληδες, κακομαθημένους ή καλομαθημένους όπως θες παρ'το. Αντί να τους φιλάμε τα χέρια, που ήρθαν για αλλάξουν τη σκατοσυνθήκη μας! Κι εκεί καταλήγω, ότι οι Gen Z θα αναγκάσουν σταδιακά την ελληνική επιχείρηση να πληρώσει καλύτερα και να γίνει πιο ανθρώπινη, αν θέλει να έχει προσωπικό. Κι ευτυχώς, αρκετοί Μιλλένιαλς άρχισαν τελικά να ακολουθούν το παράδειγμα, έχοντας όμως και μεγάλη εμπειρία στην πλάτη τους.

Οπότε, αν είσαι Μιλλένιαλ, δεν είναι αργά. Χτύπα κι άλλες πόρτες, και χτύπα με θάρρος.

Ήταν μια παρένθεση. Τότε, μου φαινόταν ότι θα με σταμπάρει για μια ολόκληρη ζωή. Πέρασα σχεδόν όλα μου τα 20s και τα early 30s σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. Πίστευα, ότι είναι αργά να αλλάξει αυτό. Είχα απομακρυνθεί πολύ πια από το βασικό μου αντικείμενο, τις σπουδές μου, το πάθος μου, αν θες, το ταλέντο μου. Πίστευα, ότι δεν θα μπορέσω να επιστρέψω στον εαυτό μου. Τελικά έφυγα, χωρίς να έχω κάπου να πάω. Πήρα το χρόνο μου. Δεν ήταν εύκολο να μην έχω στόχο. Μέχρι που απομακρύνθηκα αρκετά και είπα, γιατί όχι;

Βρέθηκα επιτέλους στο φυσικό μου περιβάλλον, επιστροφή στη βάση μου. Όχι σε κάποια επιχείρηση, όχι σε κάποιον εργοδότη. Δεν έψαξα για δουλειά, έψαξα τον εαυτό μου. Τι θέλω να κάνω και πως θέλω να το κάνω. Τι είναι αυτό, που πραγματικά θα με γέμιζε χαρά; Κι αφού βρήκα αυτό, βρήκα και τα υπόλοιπα. 100% true story.

Τώρα πια, κατάλαβα ότι αυτό το «μεγάλο κομμάτι», που θα με χαρακτήριζε για πάντα, που μου άλλαξε επαγγελματική πορεία, που μου έδινε κιλά κάθε χρόνο και η κορτιζόλη χόρευε ταραντέλα μαζί με τα νεύρα μου… Αυτό που κάποτε νόμιζα ότι έχει γίνει η ζωή μου όλη… Δεν ήταν παρά μια παρένθεση.

Και κάτι ακόμα! Πρέπει να αντιληφθείς, ότι είσαι πάντα «μικρός» (εννοώ νέος) για να αλλάξεις πορεία. Παλεύοντας γερά με τα υπαρξιακά μου από όταν απέκτησα παιδιά, πολλές φορές απέκλεισα τον εαυτό μου από πράγματα, επειδή θεώρησα ότι «είμαι μεγάλη πια». Μεγάλη για ποιον; Για έναν δέκα χρόνια νεότερό μου. Για έναν 10 χρόνια μεγαλύτερό μου είμαι μικρή. Και θα υπάρχει πάντα ένας δέκα, είκοσι χρόνια μεγαλύτερός σου, για τον οποίο εσύ θα είσαι μικρός. Όταν θα είσαι 50 ετών, ο 70άρης θα σε θεωρεί νέο. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τα επαγγελματικά, ισχύει για τα πάντα, όπως για παράδειγμα, το τι μπορείς να κάνεις (ακόμα) με το σώμα σου. Μια νέα τέχνη που μπορείς να μάθεις. Ένα ταξίδι μακρινό που θέλεις να σχεδιάσεις. Η εργασία που δεν σου αρέσει, που ξημερώνει Δευτέρα και σιχτιρίζεις, που οι άνθρωποι εκεί δεν σε σέβονται και δεν σε εκτιμούν, αυτό σε γερνάει.

Η Δευτέρα είναι η μέρα που ξυπνάω με την περισσότερη χαρά πλέον. Χαίρομαι για την εβδομάδα που ξεκινάει, για όσα θα δημιουργήσω, για όσους θα γνωρίσω, για όσα θα ζήσω. Γι' αυτό χαίρομαι αφάνταστα όταν ακούω ανθρώπους να παραιτούνται και ποτέ δεν λυπάμαι για εκείνους που απολύονται άδικα. Σκέφτομαι πάντα, ότι ίσως στην επόμενη δουλειά τους, θα αγαπήσουν τη Δευτέρα!

Τέλος, ακόμη και μια απόλυση που μέσα σου τα θες, θα σε στεναχωρήσει. Είναι μιας μορφής «απόρριψη». Θα στεναχωρηθείς την 1^η ημέρα, αλλά κάνε μου μια χάρη. Τη δεύτερη μέρα μη στείλεις 200 βιογραφικά σε 199 επιχειρήσεις σαν αυτή από την οποία ξέφυγες. Τη δεύτερη μέρα, πήγαινε κάνε ένα καλό μασάζ, ξεκίνα να τρως υγιεινά, πίνε πολύ νερό και υποσχέσου στον εαυτό σου ότι θα τον αγαπάς. Κι αυτός, σιγά σιγά θα σε εμπιστευτεί και θα σου δείξει ποιο δρόμο πρέπει να πάρεις.