Μια διαρκής αίσθηση αναμονής με ακολουθεί πολλά χρόνια τώρα. Μάθαμε να ζούμε έτσι; Περιμένοντας να τελειώσεις το σχολείο, μετά να πάρεις πτυχίο, μετά να βρεις δουλειά, μετά να γλιτώσεις από τη δουλειά, κάπου στο ενδιάμεσο να κάνεις ίσως οικογένεια, παράλληλα να βγεις από την κρίση, και τώρα να τελειώσει ο κορωνοιός. Και τίποτα δεν πηγαίνει ακριβώς πίσω, αλλά πηγαίνεις μπροστά, προχωράς, προχωράς (μες το δάσος) και όλο νιώθεις ότι περιμένεις κάτι που δεν ξέρεις τελικά τι είναι για να σταματήσεις να έχεις αυτή την απαίσια αίσθηση της αναμονής. Είσαι κι εσύ έτσι;
Υπάρχει ουσιώδης διαφορά μεταξύ αναμονής και προσμονής. Η προσμονή έχει θετικό πρόσημο. Περιμένεις με χαρά μια συνάντηση, ένα δώρο, ένα ταξίδι, μια συναυλία, ένα μωρό, ένα μελομακάρονο βρε αδερφέ! Αυτή είναι η προσμονή. Αλλά αναμένεις να τελειώσει η καραντίνα ας πούμε, το λες και μπατακλάν.
Τον Ιανουάριο του 2020, όταν αρχίσαμε να ακούμε για τον ιό στη Γουχάν, το δράμα φάνταζε μακριά (μα τι έφαγαν πάλι αυτοί οι Κινέζοι!). Όταν έφτασε στην Ιταλία, ακόμη φαινόταν λιγότερο απειλητικό (α! τους καημένους τους Ιταλούς!), από όσο θα νιώθαμε αρχές Μαρτίου. Αλλά παρά το σοκ, η πρώτη καραντίνα είχε λίγο πλάκα. Οι μέρες μεγάλωναν, οι καιρός ήταν καλός, η πρωτόγνωρη φάση εγκλεισμού, οι βιντεοκλήσεις, οι συνταγές για ψωμί από σπιτικό προζύμι, το tiktok, τα παζλ και τα επιτραπέζια, είχαν την πλάκα τους. Η τωρινή καραντίνα - και μάλιστα με την προοπτική της τρίτης καραντίνας - έχει αρχίσει να βαραίνει πολύ ψυχολογικά. Όπως και με την οικονομική κρίση, δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει ο εφιάλτης, γιατί δεν θα τελειώσει με το εμβόλιο. Για εμένα δεν θα τελειώσει τότε, γιατί φοβάμαι το εμβόλιο. Δεν φοβάμαι τη βελόνα, αλλά όλη την παραφιλολογία γύρω από τις παρενέργειες. Δεν με καθησυχάζει το εμβόλιο, δεν με καθησυχάζει τίποτα τη δεδομένη στιγμή. Φοβάμαι και να μην κάνω το εμβόλιο, φοβάμαι και να το κάνω. Φοβάμαι. Ένα ρήμα που δεν χρησιμοποιούσα τόσο συχνά πριν από όλον αυτό το χαμό.
Είμαστε για ακόμη μια φορά σε αναμονή, κι αυτό είναι πραγματικά απαίσιο. Συμβαίνει σε όλο τον κόσμο; Ναι. Έχουμε όλοι τον ίδιο εχθρό; Ναι. Νιώθουμε καλύτερα που συμβαίνει σε όλους και όχι σε εμάς; Εγώ όχι. Μπορώ να κάνω κάτι για αυτό; Μάλλον όχι. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο καθένας για τον εαυτό του, είναι να σταματήσει να περιμένει/αναμένει. Είναι πικρό το πιοτό της προσαρμογής στη νέα ζωή, αλλά μήπως μόνο αυτή είναι η λύση; Τις μέρες που ξυπνάω με καλή διάθεση αυτό γίνεται εύκολα. Αυτή είναι η ζωή πλέον, λες, και χαίρεσαι με ό,τι έχεις και όλες αυτές τις γλυκανάλατες αμπελοφιλοσοφίες που διαβάζουμε σε «οδηγούς ζωής». Όμως δεν είναι όλες οι μέρες το ίδιο ανάλαφρες… Κάποιες μέρες το βάρος του κορωνοιού, η μάσκα του, οι νεκροί του, ο φόβος του, οι στερήσεις του, οι κοινωνικές αποστάσεις του, κάνουν τα πάντα γύρω μου να καταρρέουν. Κάποιες μέρες τα αποθέματα της καλής διάθεσης και του χιούμορ εξαντλούνται και η επαναφόρτιση είναι πολύ κοπιαστική, καθώς κοιτάς όσο πιο μακριά μπορείς και δεν βλέπεις τον τερματισμό.
Είμαι υπέρ των εμβολιασμών γενικά και λέω υπερήφανα ότι δεν έχω καμία παραπάνω γνώση πάνω στο θέμα των εμβολίων από την κυρά Μαργιώ (την κουτσή). Έχω απλά μια άποψη όπως όλοι (και ξέρω που να τη βάζω, γι΄αυτό δεν τοποθετούμαι ποτέ δημόσια για τέτοια θέματα). Αλλά όταν βρεθεί στο διάβα μου ένας αρνητής-αντιεμβολιαστής, ακόμη κι αν ξέρω ότι είναι εξίσου πανάσχετος με εμένα, και μου πει «κάνε το εμβόλιο να δούμε αν θα ζεις σε πέντε χρόνια», προφανώς και επηρεάζομαι αρνητικά και με πιάνει μελαγχολία και ανασφάλεια. Και φόβος. Γιατί δεν ξέρω στ’ αλήθεια τι θα μου συμβεί σε πέντε χρόνια, ίσως με πατήσει τραίνο, ίσως και ελέφαντας, αλλά πιο πολύ θα φοβηθώ ένα εμβόλιο στην παρούσα κατάσταση. Κι ο φόβος μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, όταν στην εξίσωση βάλω το παιδί μου, γιατί αν πριν από αυτό φοβόμουν μην πάθω κάτι μια φορά, τώρα φοβάμαι εκατό.
Παρ’όλα αυτά, ξέρεις τι φοβάμαι περισσότερο από το εμβόλιο; Την αναμονή για να ζήσω, την αναμονή για να είμαι ικανοποιημένη, ξέγνοιαστη, ευτυχισμένη. Φοβάμαι αυτές τις μέρες, σαν τη σημερινή, που χάνω το χαμόγελό μου, το χρόνο μου, τα όνειρά μου. Σήμερα δεν είναι η μέρα που θα δώσω σε κάποιον κουράγιο, ίσως αύριο να μπορώ. Σήμερα δεν είμαι καλά κι ήθελα να το πω.