Κεφάλαιο 1
Να ’μαστε λοιπόν, λίγους, πολύ λίγους μήνες πριν το μεγάλο βήμα… Φεύγω από το πατρικό μου…
Κοιτάζομαι στον καθρέπτη του ασανσέρ και κάνω διάφορες γκριμάτσες συνοδεία(δοτική πτώση) απόκοσμων ήχων. «Δεν είσαι σοβαρή. Που πας έτσι;», λέω στον εαυτό μου. Πολλές φορές γυρίζω σπίτι, παρατάω τα παπούτσια στο σαλόνι, το πιάτο στο τραπέζι, τα ρούχα πάνω στο κρεβάτι και κάνω ότι δεν βλέπω τη σκόνη στη γωνία της σκάλας. Τώρα όμως, θα είναι αλλιώς γιατί θα μένω στ’ αλήθεια μόνη μου και θα πρέπει να κρατάω αρχείο των λογαριασμών και σίγουρα να μην ξεχνάω ποτέ τον θερμοσίφωνα ανοιχτό.
Καταρχήν, μαζεύω χιλιάδες κούτες για να πακετάρω τα προικιά μου. Η καλή μου η γιαγιά, μού έχει αφήσει ένα σωρό πράγματα για το νοικοκυριό μου και οι εκπλήξεις δεν σταματούν ποτέ. Σιγά σιγά, ανακαλύπτω ότι η γιαγιά μου έχει απίστευτα αξεσουάρ κουζίνας, που δεν την είχα δει ποτέ να χρησιμοποιεί και ούτε η μαμά μου έχει παρόμοια. Π.χ. η γιαγιά είχε όλα τα απαραίτητα για να φτιάξει Ελβετικό Φοντύ Τυριού και μια εκπληκτική συλλογή από κουζινομάχαιρα που μόνο στις αμερικανικές ταινίες έχω δει. Επίσης, νομίζω ότι έχω την ευχή της για να κάνω μεγάλη οικογένεια, καθότι τα σερβίτσια της προορίζονται για τραπέζωμα 24 ατόμων, ενώ εγώ έχω μεγαλώσει με μάξ 6 άτομα γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Θα σας αποκαλύψω ένα ακόμα μυστικό… Θα κρατήσω όλα τα σεμεδάκια. Τα βρίσκω χαριτωμένα και vintage. Κι αν θες να ξέρεις, υπάρχουν στο ίντερνετ πολλά που μπορείς να φτιάξεις με τα σεμεδάκια και να τα ζηλεύουν όλοι... (π.χ. ρομαντικό φωτιστικό υπνοδωματίου)
Δεν έχω μετακομίσει ποτέ ξανά, κι αυτό όπως καταλαβαίνεις έχει τις δυσκολίες του. Με σωστή οργάνωση, όλα γίνονται… Πρέπει να πακετάρει κανείς προσεκτικά, τυλίγοντας με μέθοδο το κάθε πιατάκι και φλιτζανάκι και φυσικά να βάζεις τη σωστή επιγραφή και τις 4 πλευρές της κούτας… Π.χ. «FRAGILE – ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ – ΠΡΟΣΟΧΗ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑ» με κόκκινα γράμματα. Καλή και η εφημερίδα για το τύλιγμα, αλλά σαν το ρολό κουζίνας δεν είναι…Φυσικά, ως Κριός, δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν να μεταφέρει αυτές τις κούτες, επομένως, θα τις πάω μόνη μου.
Η επίπλωση δεν είναι απλό πράγμα φίλες μου. Έχω ξελογιαστεί πολλάκις από το ΙΚΕΑ και μου έχει έρθει η βιβλιοθήκη στην κεφαλήν, το κρεβάτι τρίζει πολύ και το τραπέζι διαλύεται χωρίς να το αγγίξω. Γι’ αυτό το λόγο, θα πάρω και τα έπιπλα της γιαγιάς μου, που είναι παλιά και καλά, από μια εποχή που το ΙΚΕΑ δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα–δεν είναι τυχαίο που έχουν διασωθεί τα έπιπλα της Μαρίας Αντουανέτας και τόσων άλλων που δεν έβαλαν ποτέ ΙΚΕΑ στο παλάτι τους. Για να μη βιαστείς να πεις ότι σε συνδυασμό με τα σεμεδάκια, το σπίτι μου θα είναι γεροντίστικο και βαρετό, να σου πω ότι τα έπιπλα της γιαγιάς μου έχουν αρχίσει να μεταμορφώνονται χάρη στις μπογιές της Annie Sloan και το σεμινάριο αναπαλαίωσης επίπλων που έκανα στο WoodPicker στο Σύνταγμα!
Αυτά με τις προετοιμασίες…
Είναι πολύ ωραία η διαδικασία να φτιάχνεις ένα σπίτι από την αρχή και μεγάλο challenge να προσαρμόζεις τα πράγματα της γιαγιάς σου στη σύγχρονη εποχή και στο δικό σου στυλ…
Το θέμα της μετακόμισης όμως δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στο πακετάρισμα…
Κεφάλαιο 2
Όσα fragile και να βάλεις στις κούτες σου, πάντα θα υπάρχουν απώλειες και μοναδικός στόχος σου πρέπει να είναι οι απώλειες να είναι όσο το δυνατό λιγότερες. Κι εκεί που ανησυχούσα για το ποιος θα μεταφέρει τα πορσελάνινα τσαγερό, το φλιτζάνι που είχα τυλίξει με διπλή εφημερίδα και μπόλικο χαρτί τουαλέτας, κύλισε από τα χέρια μου, έπεσε κάτω από το τραπέζι και χωρίς ποτέ να ξετυλιχθεί, έγινε κομμάτια. Κανείς δεν μπορεί να προφυλάξει τον εκ γενετής ατζαμή.
Τέλος πάντων, μετά την καταστροφή που συνέβη με το τσαγιερό, επιδόθηκα στο πακετάρισμα των κουζινικών σκευών που τουλάχιστον δεν σπάνε. Κατσαρόλες και κατσαρολάκια, τηγάνια, τεφάλ και μπρίκια, όλα σε ένα ντουλάπι. «Πρέπει να μάθω να μαγειρεύω…», είπα στον εαυτό μου, γιατί αλλιώς τσάμπα κόπος να κρατήσω όλα αυτά τα σκεύη. Και ορίστε και μια φριτέζα, που η μαμά δεν χρησιμοποιεί ποτέ και ούτε τη γιαγιά θυμάμαι να φτιάχνει πατάτες τηγανιτές, εγώ όμως, βλέποντας τον εαυτό μου στο μέλλον, δεν μπορώ να τον αποκλείσω από το να γίνει μαμά εξοπλισμένη με φριτέζα, αχρείαστη να’ ναι. Στην ίδια κούτα με τα κατσαρολικά, μπήκε και η συσκευή του Φοντύ, μέσα στην οποία βρήκα την εικονιζόμενη συνταγή της γιαγιάς μου!
Τα κουζινικά δεν τελειώνουν στα κατσαρολικά. Κάπου εδώ η γιαγιά είχε καταχωνιάσει ένα περίεργο και ογκώδες πολυμίξερ-αποχυμωτή-που φτιάχνει και καφέ ίσως… Αχα! Να’ το! Το άρπαξα και με τα δύο χέρια και του έταξα να φτιάχνω σμούθιζ και milk shakes και τότε, πίσω από αυτό εμφανίστηκε ένα άλλο εξωγήινο αντικείμενο αγνώστου ταυτότητας. Ήταν γυαλιστερό κι έμοιαζε με εργαλείο βασανηστηρίων. Φαινόταν κοφτερό και βαρύ και δεν ήξερα πώς να το πιάσω μη και μπει ο διάολος μέσα του και μου αρπάξει κανένα δάχτυλο. Με τα πολλά, το κατέβασα στο ύψος των ματιών μου και το περιεργάστηκα για αρκετή ώρα, μέχρι που κατέληξα ότι είναι μπούσουλας για κιμά. Αλλά και πάλι, δεν ήμουν σίγουρη. Μετά από σύντομη έρευνα στο Google ανακάλυψα ότι είναι μηχανή για να φτιάχνεις σπιτικά μακαρόνια. Με έλουσε κρύος ιδρώτας… Όχι μόνο θα πρέπει να μάθω να μαγειρεύω, αλλά θα γίνω Άκης Πετρετζίκης στην καλύτερη, Μποτρίνι στη χειρότερη. Ε, όχι. Αυτό πάει πολύ, σκέφτηκα. Αλλά τι περιμένεις από έναν άνθρωπο που κρατάει μέχρι και τα χαρτάκια της τσίχλας του μη και τα χρειαστεί. Να πετάξει ολόκληρη μακαρονομηχανή; Όοοοχι, είναι προίκα μου και το συσκεύασα κι αυτό-προσέχοντας πάντα μη μου φάει το χέρι.
Με τούτα και με εκείνα, σχεδόν τελείωσα από τα σχετικά με την κουζίνα προικιά μου. Και τώρα είχε έρθει η ώρα να πακετάρω όλα όσα δεν θα χρησιμοποιήσω, αλλά οφείλω να φυλάξω στην αποθήκη ως κειμήλια. Σε αυτή τη διαδικασία υπάρχει κάτι που με προβληματίζει ιδιαίτερα. Τι κάνουμε με τις φωτογραφίες μου; Ο παππούς και η γιαγιά έχουν τουλάχιστον 20 κάδρα με τη μουτσουνάρα μου σε όλο το σπίτι. Εμένα δεν μου αρέσουν οι κορνίζες με φωτογραφίες, τις βρίσκω λίγο μακάβριες, ίσως και ντεμοντέ και σίγουρα δεν θα στόλιζα τα πορτρέτα μου στο δικό μου σπίτι λες και δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να μείνουν εκεί μέσα. Μιλάω για τον μελλοντικό σύζυγό μου και τα μελλοντικά κουτσούβελα (2 σκυλιά κι ένα παιδί ή ανάποδα). Να τις βγάλω από τα κάδρα δεν μου πάει. Να τις βάλω όλες σε μια μεριά, θα μοιάζει με Ναός λατρείας στο πρόσωπό μου. Να τις φυλάξω μαζί με τα κάδρα ακούγεται απαίσιο. Κι έτσι αποφάσισα να τις ψηφιοποιήσω και να τις βάλω σε ένα ηλεκτρονικό κάδρο για να τις δώσω στον παππού! Τώρα ναι, μπορώ να τις αποθηκεύσω με ήσυχη τη συνείδησή μου…
(σεκάνς στη βιβλιοθήκη)
Σας διαβεβαιώνω ότι τα κουζινικά ακόμα δεν έχουν τελειωμό κι επειδή κουράστηκα πλέον, αποφάσισα να κάνω το packing της βιβλιοθήκης του παππού.
Άρχισα να πακετάρω τα βιβλία. Αμέτρητα love stories, κοινώς ρομάντζα, αλλά και αρκετά βιβλία κλασσικής λογοτεχνίας βρίσκονταν εκεί για καιρό, σκονισμένα αλλά τέλεια στοιχισμένα. Σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον να διαβάσω μερικά από αυτά, σκέφτηκα κι άπλωσα το χέρι να πιάσω τα βιβλία στο επάνω ράφι, πολύ προσεκτικά γιατί φαίνονταν πολύ παλιά και μάλλον υποδιάλυση. Κι ήταν πράγματι πολύ παλιά…Από όταν η γιαγιά μου πήγαινε ΣΤ’ Δημοτικού! Μάθημα Γαλλικών…
Και όπως βλέπετε παρακάτω, η γιαγιά δεν διδάχτηκε μόνο Γαλλικά… Δεν επιχείρησε μόνο να μάθει Αγγλικά μόνη της… Αλλά και σωστή ηθογραφία Κρητικών (για να συνεννοηθεί με τον παππού ίσως…)
Βιβλία Θρησκευτικά που ούτε ήξερα ότι υπάρχουν κι ανάμεσά τους ένα πανάρχαιο βιβλίo από την εποχή του Νώε ίσως, με όνομασία "Λουκρητία, η κόρη του Εωσφόρου"! Μη χειρότερα!
Τρεις κούτες γέμισα, ασήκωτες, κι ύστερα άνοιξα τα ντουλάπια. Ως εκεί καλά ήταν. Τα βιβλία είναι βιβλία, λίγη συγκίνηση μόνο με τα μαθητικά βιβλία της γιαγιάς και ήμουν κυρία...Λίγο μετά όμως, αναγκάστηκα να σταματήσω το πακετάρισμα γιατί έκλαιγα και γέλαγα και ο Τζέρι είχε ανησυχήσει πολύ για την κατάστασή μου. Είχα ανοίξει το συρτάρι με τις φωτογραφίες…
Φωτογραφίες από όλες τις εποχές, άλλες ασπρόμαυρες, άλλες έγχρωμες… Γάμοι, βαπτίσεις, μωρά, φίλοι, τραπέζια… Να, εδώ βλέπετε τον παππού μου γαμπρό και τη γιαγιά μου νύφη. Ήταν πολύ όμορφοι και πολύ αγαπημένοι και νομίζω ότι έζησαν αρκετά καλά μαζί...
Καλά, εννοείται ότι πιο πολύ κλαίω με τις φωτογραφίες που είμαι εγώ με τη γιαγιά και τον παππού…Όπως εκείνη που γιορτάζω τα πρώτα μου γενέθλια που δεν τα θυμάμαι καθόλου, αλλά πρέπει να παρτάραμε τρελά. By the way να καταγγείλω τη μαμά μου, που δεν φτάνει που έμοιαζα με αγοράκι, επέμενε ακόμη και την ιερή ημέρα των γενεθλίων μου, να μου βάζει γαλάζια ρούχα κι ούτε μία κορδέλα στα μαλλιά. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί έγινα γκαούτσαλη μεγαλώνοντας...
Με τούτα και με εκείνα, δουλειά δεν έκανα... Μόνο κλάψα και μύξα!
Κεφάλαιο 3
Εάν είσαι βαθιά θρησκευόμενος μη συνεχίσεις την ανάγνωση.
Όπως θα θυμάστε, είμαι στη φάση της Μετακόμισης, όπου τυλίγω σε εφημερίδες και φυλάω σε κούτες διάφορα πράγματα της γιαγιάς μου, καθότι αποτελούν τα προικιά μου... (α ρε Χάρη τυχερέ, τι κορίτσι παίρνεις...)
Δυσκολότερο από το να διαλέξεις αυτά που θέλεις, είναι να διαλέξεις αυτά που δεν θέλεις, οπότε πρέπει να τα αποθηκεύσεις κάπου… έως ότου τα χρειαστεί κάποιος άλλος –αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ στην πραγματικότητα. Σε αυτή τη φάση της ιστορίας μας, τα αχρείαστα για εμένα είναι τα θρησκευτικά κειμήλια της γιαγιάς, που ως φαίνεται ήταν quite fanatic.
Σας έχω πει για τα θρησκευτικά βιβλία που βρήκα στη Βιβλιοθήκη, όμως δεν ήταν μόνο αυτά. Υπήρχαν κι άλλα, πολλά μικρά ευαγγέλια, προσευχητάρια και θρησκευτικές διαθήκες –προτιμώ το παρακαταθήκες και άλλα βιβλία της Εκκλησίας της Ελλάδος που δεν γνωρίζω πως τα λένε.
Πολλές εικόνες αγίων, κάποιες από αυτές κεντητές, σε ξύλο, με ασημένιες λεπτομέρειες… Αλλά και όπως βλέπετε παρακάτω, εκτός από τις θρησκευτικές εικόνες, η γιαγιά είχε και όλη τη Συλλογή Αγίων σε μικρές εικονίτσες, σαν... κονκάρδες?!(δεν ανταλλάσσονται με τάπες Πόκεμον)
Αγιασμοί σε διάφορα σχέδια μπουκαλακίων και μικρά σουβενίρ…(???)
Αλλά και κάτι που άργησα να καταλάβω τι είναι… Επιγονατίδες από σφουγγάρι, τις οποίες φορούν οι πιστοί που πάνε με τα γόνατα στην Παναγία της Τήνου. Βέβαια η γιαγιά ίσα που ανεχόταν να περπατάει στο ίσιωμα υποβαστάζουσα από τον παππού, δεν πήγε ποτέ γονατιστή κάπου, αλλά υποθέτω ότι είναι κι αυτό ένα είδος σουβενίρ, μέρος της Συλλογής!
Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να ζηλεύετε την προίκα μου, αλλά τι να κάνουμε...
Hasta la vista Χριστιανοί φίλοι μου! Κι αν ποτέ σας πάει ο δρόμος σας προς Τήνο μεριά, μη διστάσετε...
Κεφάλαιο 4
Σήμερα ήταν ένα αστείο και κάπως embarrassing σημείο της μετακόμισης, αλλά ευτυχώς ήμουν μόνη με το Τζέρι κι έτσι γλίτωσα το ρεζίλι…
Ήρθε η ώρα να αδειάσω το παιδικό μου δωμάτιο, που αργότερα έγινε γραφείο μου, αλλά με διάφορους κρυμμένους θησαυρούς των παιδικών χρόνων.
Κι ακόμη χειρότερα, των εφηβικών.
Ξεκινάμε με την αρκουδοπαρέα… Το γουρούνι της Ειρήνης, δωράκια από το πρώτο μου αγόρι, το Γιώργο, άλλα από φίλες μου και φυσικά ο Στάθης, το μωβ αρκουδάκι, το όνομα του οποίου δεν είναι τυχαίο φυσικά, αφού Στάθη έλεγαν το συμμαθητή που έβλεπα κι έλιωνα στο Γυμνάσιο.
Σχετικά με το Στάθη βρήκα κι άλλα πράγματα, πολύ πιο ντροπιαστικά, που δεν θα σας τα δείξω. Πακεταρισμένα και σφραγισμένα από χρόνια έχω και τα ημερολόγια (1999-2006).
Comment 2020: Στάθη, αν τύχει ποτέ και με διαβάσεις.... Ναι, οκ δεν θα τύχει. Αλλά ΑΝ... Πάμε για έναν καφέ να σου εξηγήσω!!!
Να και τα Cd μου…
Πολύ ντροπιαστικά μερικά… Μα τι άκουγα; Ραπ; Χατζηγιάννη; Ρουβά; Μηδενιστή; Τι από όλα αυτά;?!\
Το πιο τέλειο από όλα είναι φωτογραφίες –αληθινές όχι ψηφιακές- που έχω ξεχάσει!
Και το ένα και μοναδικό, το απίστευτο, ανεπανάληπτο, number one of our hearts, που σημάδεψε όλη τη γενιά μου πιστεύω… Το ιστορικό, the legendary σούπερ τεχνολογίας τότε κινητό… Το 3310!!!!!
Βιβλία από το σχολείο (Λατινικά, Αντιγόνη, ΟΜG!), από τη σχολή (Το Πρωτότυπο Έχει Χαθεί, Η Σημασία των Λέξεων, Τα Μεγάλα Ρεπορτάζ…) καθώς και σημειώσεις, βιβλία που διάβαζα και πάλι ασύνδετα όπως η μουσική που άκουγα (Τρία Κείμενα για το Νίτσε –wtf? – Με την Οχιά στο Χέρι, Καταραμένοι Ποιητές, Οριάνα Φαλάτσι «Ένας Άντρας» -μέχρι σήμερα το πιο λατρεμένο από όλα τα βιβλία του πλανήτη- Το Δέκα, Ο Μάγγας…)
Ααααχχ… Εκτός από τα βιβλία, τα υπόλοιπα πακετώθηκαν, σφραγίστηκαν ερμητικά με σημείωση πάνω στην κούτα, «Αναμνηστικά που θα δω στα γεράματα και θα κλαίω ή δεν θα προλάβω και πριν τα κάψω θα τα βρουν τα μελλοντικά μου παιδιά – παιδιά μου συγχωρέστε με, πέρασα δύσκολη εφηβεία!).
Πάει κι αυτό. Γελάσαμε πάλι. Ο Τζέρι θέλει να υιοθετηθεί από κάποιον νορμάλ, αλλά τον αγνοώ.
Κεφάλαιο 5
Κούτες τέλος! Πιάσαμε τις σακούλες... Οι σακούλες Γίγας θα φορεθούν πολύ...Είναι απίστευτα βολικές για όσα θέλεις να ξεφορτωθείς και μπορείς να βγάλεις και γαμώ τις σέλφι, αφού χωράς κι εσύ μέσα. Αυτά! Η μετακόμιση δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα.
Από τη μία είναι η λαχτάρα και η δημιουργικότητα, από την άλλη το άγχος και η ανασφάλεια για το άγνωστο. Η αλλαγή της συνήθειας, του γνώριμου και πάνω από όλα, δεν θα ντραπώ να σας το πω, θέλω τη μαμά μου!
Αφού έχεις πακετάρει τη ζωή σου σε χαρτόκουτα, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι φεύγεις. Και αφού ξεπεράσεις το πρώτο σοκ, κι όλη η ζωή σου περνάει μπροστά από τα μάτια σου, έρχεται η στιγμή να συνηδειτοποιήσεις ότι υπάρχουν και τα έπιπλα. Και αυτά, δεν πακετάρωνται τόσο εύκολα.
Κάποιες στιγμές νομίζεις ότι είναι πιο εύκολο να τα πετάξεις από το μπαλκόνι βάζοντάς τους φωτιά και να πάρεις καινούργια, αρκεί να γλιτώσεις τη μεταφορά τους.
Ενώ έχω φανταστεί εκπληκτικές λεπτομέρειες για το καινούργιο μου σπίτι, όχι μόνο για το που θα μπει το κάθε έπιπλο αλλά ακόμη και ότι θα ήθελα να έχω αυγοκόφτη και τεράστιο stock από σφουγγαράκια πλυσίματος πιάτων που μετά τη δεύτερη χρήση σιχαίνομαι λες κι είμαι καμία υποχόνδρια- έχω κάποια τεράστια κενά. Έχω κενά, που όταν κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να τα γεμίσω, δεν μου έρχεται τίποτα.
Σε αυτό το σημείο, ξαναγυρίζουμε εκεί, όπου θέλω να πετάξω τα έπιπλα από το μπαλκόνι. Μια σειρά από αγχωτικές σκέψεις με παραλύουν. Πως θα τα μεταφέρω χωρίς να τα γρατζουνίσω ή να τα σπάσω κι αν πρέπει να τα πακετάρω κι αυτά; με τι; και πως θα το κάνω;, κι αν το κάνω, πως θα σηκώσουμε τόσο βάρος; κι άντε και το σηκώσαμε το βάρος, χωράει να βγει από τη σκάλα της πολυκατοικίας; Τι καλά θα ήταν να είχαν τα έπιπλα πόδια και φτερά, ή απλά να είχε εφευρεθεί η τηλεμεταφορά!!!
Και τότε αποφάσισα ότι χρειάζομαι βοήθεια από ειδικούς και όχι, δεν είμαι παντοδύναμη.
(Τα υπόλοιπα κεφάλαια τα άφησα στο μουσείο, δεν είχαν τόση πλάκα)