Σίγουρα δεν λες ότι είμαι ένα πολύ συμπαθητικό άτομο, αλλά.
Ήταν νομίζω στην Δ' Δημοτικού, που δεν ξέρω ποια δύναμη με υποχρέωσε να βάλω υποψηφιότητα για το συμβούλιο της τάξης (ενδεχομένως να το αποκαλούνε πενταμελές, θα σας γελάσω). Δεν είχα ποτέ πολιτικές φιλοδοξίες και πιστέψτε με, δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να ασχολούμαι με τα κοινά (ως κοινότυπος αντιπαθής άνθρωπος). Για κάποιο λόγο λοιπόν που δεν μπορώ να θυμηθώ, έπρεπε να κατεβάσω υποψηφιότητα και ήθελαν μάλιστα μια φωτογραφία μου, που τους έδωσα από τις διακοπές του Πάσχα στην Κέρκυρα με σούπερ λαχανί γυαλιστερό συνολάκι (ΑΜΑΝ ΡΕ ΜΑΝΑ). Στο μεταξύ, τώρα που το σκέφτομαι, οι διακοπές στην Κέρκυρα ήταν οι τελευταίες που κάναμε πριν χωρίσουν οι γονείς μου και μήπως είχε φανεί καλή ιδέα της δασκάλας να ασχοληθώ με τα πολιτικά ως παρηγοριά; Φυσικά δεν ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής και δεν εκλέχθηκα. Δεν με ενδιέφερε, δεν το επεδίωκα, δεν είχα κάνει καμία προσπάθεια και κανέναν προεκλογικό αγώνα, ίσως κάπως στιγμιαία, όταν δεν εκλέχθηκα, ένιωσα λίγο άσχημα, συνειδητοποιώντας ότι δεν με συμπαθούν.
Το να συνειδητοποιείς ότι δεν σε συμπαθούν, δεν σημαίνει ότι ένα δευτερόλεπτο πριν πίστευες ότι σε συμπαθούν. Απλώς δεν σε απασχολούσε, δεν το είχες σκεφτεί καν αν σε συμπαθούν ή όχι. Δεν είχε χρειαστεί πουθενά αυτή η πληροφορία και δεν θα χρειαστεί πουθενά σε κανέναν στην πραγματικότητα, εκτός αν θέλετε να κάνετε πολιτική καριέρα ή να γίνεται influencers και πάλι, όχι απαραίτητα.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, αυτό το στιγμιαίο συναίσθημα μεταξύ απογοήτευσης και έκπληξης (μα, γιατί;), επανήλθε, σε ενδοεταιρικές εκλογές - δεν μπορώ να πω περισσότερα, αλλά σκεφτείτε κάτι σαν το πενταμελές της Δ' Δημοτικού, απλά με περισσότερους ψηφοφόρους. Αν είχα ίσως μοιράσει την αφίσα του άρθρου, να υπήρχε διαφορά λέτε; Πάντως δεν εκλέχθηκα και ενώ πρώτα είπα ότι δεν πειράζει - που πραγματικά δεν πειράζει- η δεύτερη σκέψη μου ήταν... Ότι οι συνάδελφοί μου δεν με συμπαθούν! Γιατί σίγουρα με ξέρουν, δεν τίθεται θέμα να μην ψηφίστηκα επειδή δεν αναγνώριζαν το όνομα... Φυσικά, μπορεί να μην συμβαίνει έτσι, αλλά να ψηφίζουν άλλους που συμπαθούν ή πιστεύουν περισσότερο. Αλλά και πάλι, μέχρι εκείνη τη στιγμή και εδώ και δέκα χρόνια στην ίδια εταιρεία, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να τους είμαι αντιπαθητική. Δεν πίστευα ότι με λατρεύουν, και δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση να μη με συμπαθούν, αλλά πάλι σαν να μη το είχα σκεφτεί ποτέ ξανά, "α, δεν με συμπαθούν!".
Προσπερνώντας εντελώς τις εκλογές, τις ψηφοφορίες και τους ψηφοφόρους, μας μένει η πληροφορία ότι είμαι αντιπαθητική, χωρίς να το επιδιώκω. Είμαι σίγουρη ότι σε πολύ κοντινά φιλικά άτομα, αυτό δεν θα έκανε εντύπωση, αφού όλοι τους θυμούνται πως ήμουν όταν με γνώρισαν! Μέχρι τώρα, το ονομάζαμε "σνόμπ". Αλλά τελικά, ο ορθότερος τεχνικός όρος είναι "αντιπαθής". Και θα ζήσω με αυτό ρε φίλοι μου, γιατί δεν μπορώ να το αλλάξω! Έτσι γεννήθηκα!