Πάνε κάμποσα καλοκαίρια πίσω, όταν η μικρή Αλεξία εφήυρε τη Χώρα του Άουτς, αφού η μοίρα της έπαιζε από τότε βρώμικο παιχνίδι κι είχε την τάση να χτυπάει και να σκουντουφλάει συνέχεια. «Άου», το ένα, «άου» το άλλο… Χωρίς να γνωρίζει στα 4 ότι κάποτε θα γίνει μπλόγκερ, φαινόταν πως το χιούμορ της τη βοηθούσε από πάντα, ειδικά στον θέμα του πόνου.
Εκείνα τα χρόνια, τα αθώα, ο ύπνος ήταν περιττός και ο πόνος χρήσιμος και αντιμετωπίσιμος με λίγο χιούμορ και λίγο κουράγιο. Και είναι να αναπολείς, όταν ξεμένεις από χιούορ και κουράγιο και ο ύπνος σου λείπει τόσο πολύ...
Τέλος πάντων, εκείνο το καλοκαίρι η αφηγήτρια καθόταν με τη μητέρα της στο μπαλκόνι ως αργά – τότε δεν αγαπούσε καθόλου τον ύπνο, ήθελε να τα μάθει και να τα ζήσει όλα σε ένα βράδυ αν ήταν δυνατό. Παρατήρησε μια γυναίκα, από ένα γειτονικό μπάνγκαλόου. Φορούσε μακριά λευκή νυχτικιά κι είχε βγει στο μπαλκόνι κόβοντας βόλτες πάνω κάτω. Φαινόταν χλωμή, γερασμένη και να έχει ανάγκη από ύπνο. Η μικρή αφηγήτρια άρχισε να την παρακολουθεί κάθε βράδυ και σύντομα διαπίστωσε ότι η γυναίκα αυτή ποτέ δεν κοιμάται. Την ονόμασε «η άυπνη γυναίκα»…
Δεν ήξερα τότε για τα βαμπίρ, ούτε για τους σχιζοφρενείς, ούτε ότι μπορεί να μένεις άυπνος από στρες ή από μεγάλο έρωτα. Τώρα που τα έμαθα όλα αυτά και το σκέφτομαι, αποκλείεται να ήταν βαμπίρ, αλλά ούτε έπασχε από στρες. Δεν υπήρχε στρες στις αρχές της δεκαετίας του 90’! Επομένως, ή σχιζοφρενής ήταν, ή ερωτευμένη.
Εγώ αυτές τις μέρες μένω άυπνη επειδή έχω άγχος, ή επειδή με πιάνουν κρίσεις βήχα. Κι έτσι, μια ημέρα που τριγύριζα σαν το φαντασματάκι μέσα στο σπίτι, μου ήρθε στο μυαλό η Άυπνη Γυναίκα.
Τι να την κρατούσε ξύπνια άραγε, εκείνη… Εντυπωσιάζομαι που τη θυμάμαι, που έφτιαξα έναν τόσο τέλειο χαρακτήρα για μια άγνωστη πρωταγωνίστρια, μια γυναίκα άγνωστη σε εμένα, που είδα σε ένα μπαλκόνι κανά δυό φορές στην Πάρο πριν 26 χρόνια! Αν το μυαλό μου έχει χώρο για τέτοιες μνήμες, φαντάσου με τι άλλο φορτώνει κάθε ημέρα. Πώς να κοιμηθείς μετά; Καλύτερα βαμπίρ, καλύτερα! Καλύτερα ο έρωτας από το στρες! Που είναι αυτές οι ωραίες εποχές που δεν κοιμόμασταν γιατί μας κράταγε ξύπνιους η καρδιά; Που κρατούσαμε τα μάτια ανοιχτά όλη τη νύχτα για να ονειρευόμαστε ξύνπιοι; Που πήγαν οι γλυκές αϋπνίες για το αν θα στείλει ή δεν θα στείλει;
Έρωτας ή τίποτα παιδιά… Δεν αξίζει για κανέναν άλλο λόγο να μένουμε ξύπνιοι τα βράδια.