Είχαμε μείνει εκεί που περνούσα το Πάσχα στην Πάρο με την Κλαίρη. Εκεί όπου γιορτάζαμε Μεγάλη Παρασκευή τα γενέθλιά της, ωσάν σε κρυφό σχολειό, και κρύβαμε την τουρτίτσα από τον παπά που περνούσε από όλα τα μπαρ με την Επιτάφιο ακολουθία του. Τότε, στα πολύ νιάτα μου, άλλη χρονιά, που είχα κάνει δήθεν παρατήρηση σε μπαρ ότι «έχει λάδι τα τσιψ» (εγώ που δεν έχω νηστέψει ποτέ, ούτε για 1 ημέρα) και έμεινε η ατάκα για πάντα. Τότε, που γνωρίζαμε όλους όσους περπατούσαν μέσα στη Νάουσα και όσους εργάζονταν σεζόν και ένιωθα ότι επιτέλους, έχω κι εγώ ένα χωριό κι ας μην έχω καταγωγή. Όλα αυτά, μέχρι το 2011…
Το 2012 ήταν η χρονιά που έφερε τα πάνω κάτω. Εκ πρώτης, η οικονομική κρίση άλλαξε τα πάντα στην Ελλάδα, ακόμη και το Πάσχα της. Σε εμένα, έφερε για πάντα τα πάνω κάτω με την καλή έννοια, αφού εκείνη τη χρονιά ήμουν στη Γαλλία για τις μεταπτυχιακές σπουδές μου. Ωραία ήταν να πιστεύω ότι έχω χωριό στην Ελλάδα, αλλά η Τουλούζη στην οποία γεννήθηκα, ήταν ένα κομμάτι που μου έλειπε πολύ και είχα μεγάλη ανάγκη να εξοικειωθώ. Εκτός όμως του ότι αναζήτησα τις ρίζες μου, πέρασα και αναπάντεχα καλά όπως θα έχετε ακούσει από αφηγήσεις μου! Το ίδιο συνέβη και εκείνο το Πάσχα.
Πάσχα 2012, Βαρκελώνη. Κάποιοι Έλληνες γύρισαν στην Ελλάδα για το Πάσχα, κάποιοι έμειναν στην Τουλούζη και έκαναν Ανάσταση στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Εγώ δεν έκανα παρέα με Έλληνες, οπότε, το δικό μου Πάσχα με βρήκε στη Βαρκελώνη, με δύο Γάλλους, έναν Μογγολέζο και τη Φανή, συμφοιτήτρια Ελληνίδα κι εκείνη. Όχι, δεν είναι ανέκδοτο. Όπου μαγειρίτσα, βάλε παέγια, όπου επίσκεψη σε εκκλησία, βάλε Γκαουντί, όπου κοκτέιλ, βάλε σανγκρία και τα λοιπά που φαντάζεστε.
Πάσχα 2013, Πάρος. Το επόμενο Πάσχα από το μεταπτυχιακό, με βρίσκει πλέον… εργαζόμενη! Έπεφτε κολλητά με την Πρωτομαγιά, κάναμε μπάνια στη θάλασσα, αλλά θα έλεγε κανείς, πως όλα είχαν αλλάξει. Ο κόσμος είχε αλλάξει, εγώ είχα αλλάξει…
Πάσχα 2014, δεν θυμάμαι. Έχει σβηστεί από τη μνήμη μου και από τη μνήμη του υπολογιστή μου επίσης. Αν θυμάμαι καλά, ήταν κι η χρονιά που έκλεισε το ιστορικό Shark, το στέκι μας. Τέλος εποχής γενικά.
Πάσχα 2015, Κωνσταντινούπολη. Πριν το Πάσχα, πήγαμε ταξίδι με τον Πτι Κερ στην Πόλη.Αυτό θα μετρήσω για διακοπές εκείνη τη χρονιά. Αμέσως μετά, το πραγματικό Πάσχα το πέρασα στην Πάρο, σε εκούσια απομόνωση. Σαν να ήμουν σε καραντίνα καλή ώρα. Κλείστηκα στο σπίτι μόνη μου, ζωγράφιζα πέτρες, διάβαζα βιβλία… Ούτε Κλαίρη, ούτε Πτι Κερ, ούτε βγήκα βράδυ έξω.
Πάσχα 2016, Πάρος. Πρώτη φορά Πάσχα με τον Πτι Κερ, μετά από 10 χρόνια σχέση… Στο νησί που γνωριστήκαμε. Που εκείνος έχει καταγωγή κι εγώ όχι. Και που εκείνος δεν είχε ξανακάνει Πάσχα. Πολλές πρώτες φορές και για τους δυό μας!
Πάσχα 2017, Πάρος. Αυτή τη φορά, εκτός από τον Πτι Κερ, πήραμε μαζί και τον κουμπάρο μας, που τότε δεν ήταν ακόμη κουμπάρος μας. Έτσι τον τύλιξα, σιγά σιγά… Και τώρα θα αναρωτιέστε, την επόμενη χρονιά πήρα μαζί και τον παπά και το νυφικό; Όχι είναι η απάντηση.
Πάσχα 2018, Σαντορίνη. Το καλύτερο Πάσχα του «β’ μέρους», δηλαδή από το 2011 και μετά. Ήταν η πενταήμερη που δεν πήγα ποτέ… Θυμάστε, το 2005 που σας είπα ήταν το πρώτο στο σπίτι στην Πάρο; Τότε που καθαρίζαμε σαν τα δουλικά και μετά τρώγαμε αβοκάντο με σολωμό; Τότε λοιπόν, στη Γ’ Λυκείου, είχα απαρνηθεί την πενταήμερη για διάφορους λόγους. Μου πήρε λίγα χρόνια, αλλά την έζησα… Επιτέλους, Πάσχα ξανά με την Ειρήνη, αλλά και με τη Τζεν –τζεν και τον Κουμπάρο, και τη Ντράνα, φυσικά και τον Πτι Κερ και τον αδελφό του Πτι Κερ και άφθονο κρασί, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Χωρίς γονείς, μόνο φίλοι, είχε κι αυτό τη νοστιμιά του. Και τσουγγρίσαμε αυγά και τσουγγρίσαμε και Kinder έκπληξη, γιατί τέτοια κάνουν οι ενήλικοι στη δεύτερη εφηβεία τους.
Πάσχα 2019, Πάρος. Το περσινό Πάσχα ήταν χαριτωμένο. Αλλά του έλειπε κάτι. Του έλειπε, αυτό που έχουμε φέτος…Το παιδί! Ήταν ήσυχο και οικογενειακό, στο σπίτι, με την ψησταριά μας, με τις ρακές μας, με τον παππού να χαίρεται πολύ που μας έχει όλους εκεί, τη μαμά, εμένα, τον Πτι Κερ και τον αδελφό του… Αν είχαμε και μωρό πέρσι, θα ήταν σαν από διαφήμιση της ΒΙΤΑΜ. Όμως δεν είχαμε πέρσι, έχουμε φέτος. Γι’αυτό…
Πάσχα 2020, Αθήνα με καραντίνα. Και δεν πειράζει καθόλου, αλήθεια. Ακόμη και τότε που περνούσα καλά στην Πάρο… Λίγο έμοιαζαν μεταξύ τους οι χρονιές. Η φετινή δεν θα μοιάζει με καμία! Πρώτη φορά και ίσως τελευταία, Πάσχα με καραντίνα στην Αθήνα! Και με το μωρό! Ό,τι δεν μπορείς να αποφύγεις, απόλαυσέ το…